Vandaag gedenkt de Armeense kerk Metz Yeghérn, het "Grote Kwaad", het bloedbad tijdens de Eerste Wereldoorlog, waarbij meer dan een miljoen Armeniërs het leven verloren. Lees meer
Vandaag gedenkt de Armeense kerk Metz Yeghérn, het "Grote Kwaad", het bloedbad tijdens de Eerste Wereldoorlog, waarbij meer dan een miljoen Armeniërs het leven verloren.
Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Gij zijt een uitverkoren stam,
een koninklijk priestervolk, een heilige natie,
een volk door God verworven
om zijn grote daden te verkondigen.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Johannes 12,44-50
Toch had Jezus met nadruk verklaard: ‘Wie in Mij gelooft, gelooft niet in Mij, maar in Hem die Mij gezonden heeft. En wie Mij ziet, ziet Hem die Mij gezonden heeft. Als een licht ben Ik in de wereld gekomen, zodat niemand die in Mij gelooft, in de duisternis blijft. Maar als iemand mijn woorden hoort zonder ze ter harte te nemen, dan ben Ik het niet die hem veroordeel, want Ik ben niet gekomen om de wereld te veroordelen maar om haar te redden. Voor wie Mij afwijst en mijn woorden niet aanvaardt, is er al een rechter: het woord dat Ik verkondigd heb, dat zal hem op de laatste dag veroordelen. Ik heb het immers niet eigenmachtig verkondigd, maar de Vader die Mij gezonden heeft, die heeft Mij opgedragen wat Ik te zeggen en te verkondigen heb, en Ik weet dat deze opdracht eeuwig leven betekent. Mijn boodschap verkondig Ik, zoals Ik haar van de Vader heb gehoord.'
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
Jullie zullen heilig zijn,
want Ik ben heilig, zegt de Heer.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Jezus stelt zichzelf niet alleen voor als de gezant van de Vader, maar is één met Hem. Hij is in de wereld gekomen als het ware licht dat het mysterie van de liefde onthult die in God verborgen is. Uiteindelijk heeft de Zoon het aan ons geopenbaard: Jezus, de "exegeet" van God, verklaart en toont ons de liefde van de Vader. Wie dus de woorden van de Zoon hoort, zal gered worden, terwijl wie ze niet hoort of ze verwerpt, veroordeeld zal worden. Het is een kwestie van luisteren en je aan de woorden van het evangelie houden, dat wil zeggen: het verwelkomen en het in praktijk brengen, zoals Jezus vraagt aan het einde van de Bergrede. Jezus spreekt om te redden, niet om te veroordelen. Hij veracht de kleine vlaspit niet die nauwelijks licht geeft en die dreigt uit te gaan bij het eerste zuchtje, evenmin als het geknakte riet dat elk moment dreigt te breken. De echte veroordeling komt niet van het woord van God, maar van het weinige geloof dat we erin hebben: we geloven niet dat het harten kan veranderen, dat het nieuwe gevoelens en daden kan opwekken. Sterker nog, als we het woord van God niet verwelkomen en tot leven laten komen, hoe zou het ons dan kunnen leiden, helen en gelukkig maken? We zouden veroordeeld zijn om alleen naar onszelf te luisteren en gevangenen te blijven van onze eigen kleine horizon. Maar als we naar het evangelie van Christus luisteren, worden we binnengeleid in het mysterie van God zelf: "Mijn boodschap verkondig Ik, zoals Ik haar van de Vader heb gehoord". Het vormt als het ware een neerwaartse keten van liefde: de Vader deelt zijn liefde met de Zoon en de Zoon geeft die op zijn beurt aan ons. Telkens wanneer we het woord van God horen en de eucharistie vieren, worden we opgenomen in het mysterie van de gemeenschap met de Vader, de Zoon en de heilige Geest. De Heer verlaagt zich tot ons om ons aan Hem gelijk te maken.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
