In alle grote steden zijn er veel mensen die om verschillende redenen gedwongen zijn om op straat te leven. Het is een moeilijk leven, niet alleen gekenmerkt door armoede, maar ook door eenzaamheid, onzichtbaarheid en soms door minachting.
Halt houden, praten, een persoonlijke relatie van hulp en vriendschap opbouwen, hen in hun nood helpen, het zijn de eenvoudige gebaren van de barmhartige Samaritaan, die de afgrond van onverschilligheid vullen die het leven en soms ook de dood omringt van degenen die op straat leven.
Eind jaren zeventig in Rome, toen het aantal armen in de straten van de stad snel toenam, begon Sant'Egidio dichter bij daklozen te komen. Enkele gevallen van intolerantie en geweld leidden tot een beweging van reflectie en concrete initiatieven om de situatie van eenzaamheid en gevaar in het leven van deze arme mensen het hoofd te bieden. In het bijzonder heeft het verhaal van Modesta Valenti, een dakloze bejaarde op station Termini in Rome die zonder hulp stierf omdat ze vuil was en de ambulance haar daarom niet wilde meenemen, de geschiedenis van de Gemeenschap gemarkeerd. De herinnering aan haar is door de jaren heen een gelegenheid geworden voor het gemeenschappelijk gebed van degenen die op straat leven en degenen die het leven gaven aan een enorme beweging van solidariteit.
De ontmoeting met deze wereld van de armen, begonnen in Rome en verspreid naar alle plaatsen in de wereld waarin Sant’Egidio aanwezig is, heeft door de jaren heen een netwerk van vriendschap en steun ontketend en doen groeien en heeft geleid tot stabiele projecten van solidariteit. Door de jaren heen werden kantines, hulpposten, huizen en nachtopvangplaatsen geboren. Op bijna elke plaats waar een gemeenschap van Sant’Egidio aanwezig is, worden ’s avonds op straat maaltijden en dekens uitgedeeld, als het eerste gebaar van nabijheid, waaruit de vriendschap begint.
Dankzij de directe kennis van de persoonlijke ervaringen van veel daklozen, vallen vooroordelen weg die vaak invloed hebben op de manier waarop naar dit specifieke aspect van stedelijke armoede wordt gekeken. Allereerst het idee dat de armen een wereld apart vormen. Anderzijds is degene die op straat leeft vaak iemand net als alle anderen, die helaas is overweldigd door levensproblemen die veel mensen kennen (werkloosheid, verlies van huisvesting, echtscheiding) en die ze niet kunnen opvangen door gebrek aan een ondersteunend netwerk om hen heen. Bovendien is het niet waar dat degenen die op straat leven niet geholpen willen worden om uit hun situatie te geraken. Het isolement, het gebrek aan banden, een soms moeilijk verleden, maken het voor deze mensen moeilijk om zich een andere toekomst zelfs voor te kunnen stellen. Als je alleen bent, is het bijna onmogelijk: het is gemakkelijker als je begeleiding en ondersteuning hebt van iemand met wie en voor wie je het moet doen.
De trouwe en vriendschappelijke nabijheid aan degenen die op straat leven, is dus een kostbare kans op verlossing. Van daaruit is het mogelijk om met fantasie en creativiteit oplossingen te vinden om samen een meer menselijk leven te bouwen voor iedereen.
