De vriendschap van de Gemeenschap van Sant'Egidio met mensen met een beperking begon in het begin van de jaren zeventig. Van de kinderen die naar de Scholen van Vrede gingen, in de buitenwijken van Rome, eindigden sommigen vanwege hun moeilijkheden vaak met schooluitval. Ook in de wijk Trastevere in Rome, in de straten rond het klooster van Sant'Egidio, woonden in diezelfde jaren veel mensen met een handicap. Volwassenen die vaak alleen waren, zonder vriendschappen en relaties, die hun dagen thuis doorbrachten of doelloos over straat zwierven.
Naast de jonge studenten die naar Sant'Egidio kwamen, was het vanzelfsprekend om van de kerk en het klooster ook voor hen een referentiepunt te maken, een plaats waar ze vriendschap en een luisterend oor konden zoeken en uiteindelijk vinden. Sindsdien is de vriendschap met mensen die het moeilijk hebben vanwege een handicap een constante geworden in alle Gemeenschappen van Sant'Egidio over de hele wereld.
In de geschiedenis van de vriendschap met mensen met een beperking stuitten we op het diepe geloof van velen van hen. Sommigen hadden al religieus onderricht gekregen, voor anderen was de ontmoeting met de Gemeenschap een kans om het evangelie te leren kennen.
Het "verstaan" van de boodschap van het Evangelie betreft immers niet alleen de rationele vermogens, maar strekt zich uit tot het leven, het hart, de affectiviteit. Het is de ervaring die gehandicapten hebben op hun geloofsreis. En, in zekere zin, "leert" het ook degenen met minder moeilijkheden.
Mensen met een handicap zijn niet alleen volwaardige leden van de christelijke gemeenschap, bevoorrechte ontvangers van de communicatie van het evangelie en het sacramentele leven, maar ook "deskundigen" in vriendschap.
Zij laten zien dat je in alle levensomstandigheden gelukkig kunt zijn wanneer je omringd bent door vriendschap, in een houding van vertrouwen en openheid naar anderen toe. Zij zijn zelf een herinnering aan de waarden van kosteloosheid en solidariteit, vriendschap en aanvaarding, zonder welke het onmogelijk is ten volle te leven.
Het ongeluk van gehandicapten hangt vaak samen met uitsluiting en eenzaamheid, met afwijzing door de maatschappij. De ervaring van Sant'Egidio is daarentegen dat het leven naast mensen met een beperking een verrijking is in menselijkheid en kan leiden tot een breder en dieper begrip van het leven.
Mensen met een beperking beschikken namelijk over een inzicht in wat essentieel is in het leven. Deze "wijsheid" heeft niet altijd directe manieren om zich te uiten, maar kan zich manifesteren in relaties met anderen. Daarom kan de persoon met een handicap een waardevolle bijdrage leveren aan onze samenleving en de architect zijn van een zeer belangrijke mentaliteits- en cultuurverandering.
