Het probleem van de voeding is een van de meest dramatische problemen van armoede, dat paradoxaal genoeg ook de grote Europese steden treft: steeds vaker zijn er mensen te zien die rommelen in de vuilnisbakken op zoek naar voedsel.
Eten geven is een zeer oude waarde, die in alle culturen wijdverbreid is, omdat het rechtstreeks verwijst naar de waarde van het leven. Het schandaal van de hongerige blijft een cruciaal aspect van het christelijk geweten. Dat begint bij de parabel van de rijke man die aan een overvloedige tafel zat terwijl de bedelaar Lazarus aan zijn poort lag. Dezelfde waarde van het eten geven is ook geworteld in de joodse en islamitische cultuur en is verbonden met gastvrijheid.
Maar de hongerige ondervraagt het geweten van iedereen, ongelovig of gelovig: we kunnen de vitale behoeften van deze mensen niet uitstellen tot morgen, want ze kunnen niet wachten. Dat is het kernpunt van de cultuur van solidariteit.
Vanuit deze ervaring werd het eerste restaurant voor daklozen in Rome geboren. Later werden gelijkaardige restaurants geopend in verschillende steden, niet alleen in Europa, maar ook in Afrika, Azië en Latijns Amerika, die bedoeld zijn voor daklozen, straatkinderen, arme ouderen, zieken en gevangenen.
In de restaurants wordt in een vertrouwde en gastvrije sfeer een gratis warme en rijk gevulde maaltijd aan de gasten geserveerd. Degenen die komen eten hebben niet alleen basisbehoefte aan voedsel om te stillen maar ook een behoefte aan sympathie, respect en menselijke warmte die hen vaak worden ontzegd.
De aandacht voor de waardigheid en persoonlijkheid van iedereen komt tot uiting in de zorg voor de omgeving en in de vriendelijke houding van de vrijwilligers die de gasten aan tafel bedienen. Bijzondere aandacht wordt besteed aan het eten: er wordt rekening gehouden met de eetgewoontes van de gasten met respect voor hun religieuze traditie. Rekening houdend met de aanwezigheid van moslims wordt bijvoorbeeld nooit varkensvlees of alcohol geserveerd.
De service wordt gewaarboorgd door vrijwilligers die hun vrije tijd aanbieden om deze mensen in nood te helpen, wat ook geldt voor andere initiatieven van Sant'Egidio.
Opvangcentra
De opvangcentra van de Gemeenschap bestaan uit een reeks initiatieven die ondernomen worden om aan de behoeftes van mensen in nood tegemoet te komen.
Informatie en assistentie
Bij de centra van de Gemeenschap wordt ondersteuning en hulp geboden bij de oriëntatie op het netwerk van bestaande publieke en private diensten.
Distributie van etenswaren
Het probleem van voedseltekorten geldt niet alleen voor daklozen. In grote steden zijn er veel mensen die vanwege klein inkomen of het ontbreken daarvan in staat van ontbering of echte ondervoeding leven. Daarom worden in de centra etenswaren en basisproducten niet alleen aan daklozen maar ook aan gezinnen met kinderen, aan ouderen en aan zieken uitgedeeld.
Distributie van kleding
Daklozen hebben verschillende soorten diensten nodig die hen helpen beter te leven. Sommige dagelijkse handelingen worden heel moeilijk in het leven van een dakloze: persoonlijke verzorging kan bijvoorbeeld een groot probleem vormen. Met het oog hierop worden bij de centra kleding, schoon linnengoed en schoenen gedistribueerd.
De douches, de was en de kapper
Voor wie geen huis heeft, wordt (zich) wassen een moeilijk op te lossen probleem. Daarom zijn er in de centra douches en wasmachines beschikbaar. Degenen die zich komen wassen, kunnen hun kleding volledig wisselen en kunnen hun kleren wassen en strijken. Er is ook een kapper aanwezig.
Medische posten
In de opvangcentra zijn ook medische posten aanwezig waar het mogelijk is om naast medisch onderzoek, indien beschikbaar, ook de nodige medicijnen gratis te krijgen.
Inschrijving in het bevolkingsregister
Daklozen verliezen vaak de mogelijkheid om gebruik te maken van openbare diensten omdat ze vanwege het ontbreken van huisvesting nergens officieel ingeschreven staan en geen identiteitsdocumenten meer hebben. Deze situatie van het "officieel niet bestaan" leidt tot het verlies van alle burgerrechten, zelfs als het gaat om mensen die al jaren in onze steden wonen. De Gemeenschap van Sant'Egidio dringt er bij de gemeentelijke overheden op aan om mensen die hun huis hebben verloren, het recht op inschrijving in het bevolkingsregister te garanderen, onafhankelijk van het ingeschreven staan op een bepaald adres. Dit is een noodzakelijke voorwaarde voor het bezitten van identiteitsdocumenten en toegang tot sociale en gezondheidsdiensten.
Postadres
Wie geen huis heeft, heeft ook geen mogelijkheid om post te ontvangen. Voor mensen zonder thuis, weg van hun familie, is het ontvangen van post de enige manier om contact te houden met dierbaren. Daarom kunnen de gasten bij de centra ook hun post ontvangen.
De opvanghuizen
Voor veel mensen is het moeilijk om een woonplek te vinden. Naast de enorme inzet om mensen te ondersteunen bij het onderhoud van hun eigen huis, voor eenzame mensen die het moeilijk hebben door ouderdom of ziekte, heeft de Gemeenschap ook een ontvangstnetwerk opgebouwd voor wie op straat leeft. Dat netwerk bestaat uit verschillende soorten woonoplossingen (familiehuizen, beschermd wonen, nachtopvang). Het zijn niet alleen plaatsen om de nacht door te brengen, maar familiaire plaatsen, echte huizen waar de mensen opnieuw kunnen beginnen met leven binnen het stedelijk weefsel, en niet in verafgelegen buitenwijken, zoals vaak het geval is bij instellingen die bedoeld zijn voor de armen. Het zijn nieuwe modellen van samenleven, die ook een voorstel willen zijn voor een nieuwe manier om samen te leven en tegemoet te komen aan de behoefte van ieder mens om in een familiare omgeving te leven.
