Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
De Geest van de Heer rust op u,
wie uit u geboren wordt zal heilig zijn.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Lucas 7,11-17
Naderhand ging Jezus naar een stad die Naïn heette; zijn leerlingen en een grote menigte gingen met Hem mee. Toen Hij de stadspoort naderde, werd er juist een dode uitgedragen, de enige zoon van een weduwe. Een talrijke menigte uit de stad was bij haar. Toen de Heer haar zag, was Hij ten diepste met haar begaan. ‘Huil niet', zei Hij tegen haar. Hij liep naar de lijkbaar toe en raakte die aan. De dragers bleven staan en Hij zei: ‘Jongeman, kom overeind, zeg Ik je!' En de dode ging rechtop zitten en begon te praten, en Hij gaf hem aan zijn moeder. Ontzag vervulde allen en ze prezen God. Ze zeiden: ‘Een groot profeet is onder ons opgestaan', en: ‘God heeft naar zijn volk omgezien.' Dit verhaal over Hem verbreidde zich in heel het Joodse land en in de wijde omtrek.
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
Zie, Heer, uw dienaars:
ons geschiede naar uw woord.
Alleluia, alleluia, alleluia !
De enige zoon van een moeder die weduwe is geworden sterft. Die moeder haar leven is kapot. Elk sprankje hoop lijkt voorgoed vervlogen. Zowel voor de zoon als voor de moeder is het einde verhaal: de een wordt ten grave gedragen en de ander loopt in de rouwstoet en zoekt troost voor haar verdriet. Jezus ziet de begrafenisstoet en is ontroerd door die moeder die weduwe is en voelt dat haar leven definitief is afgebroken. De evangelist merkt op dat Jezus "ten diepste met haar begaan was". Zijn medelijden maakt de pijn van die moeder tot de zijne. Er zit een grootsheid in dit gevoel van Jezus dat vandaag te vaak wordt genegeerd of veracht als een teken van zwakte. Maar ten aanzien van het kwaad is het de enige reactie die het leven kan veranderen. Jezus zegt haar onmiddellijk dat ze niet moet huilen, loopt dan naar de lijkbaar en richt zich tot de jongen: "Jongeman, kom overeind, zeg Ik je!". Jezus spreekt tot hem alsof de jongen nog in leven is. Er zijn vandaag veel jonge mensen die leven alsof ze al dood zijn, zonder hoop voor hun toekomst. De hoop op een betere wereld wordt hen afgenomen. De maatschappij is zo vaak hardvochtig voor hen. Ze voelen zich alleen en verloren in een wereld zonder toekomst en ze wachten op iemand die naast hen gaat staan en hun toespreekt met woorden van leven.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
