Dankzegging aan de Heer voor het voorbije jaar.
Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Vrees niet, ik verkondig u een vreugdevolle boodschap:
Heden is u een redder geboren in de stad van David.
Alleluia, alleluia, alleluia !
1 Johannes 2,18-21
Kinderen, het is het laatste uur. U hebt gehoord dat de antichrist moet komen. Inderdaad, er zijn nu al vele antichristen opgestaan, en daardoor weten wij dat het laatste uur is aangebroken. Zij zijn uit ons midden voortgekomen, maar zij behoorden niet werkelijk tot ons. Hadden zij tot ons behoord, dan waren zij bij ons gebleven; maar het moest duidelijk worden dat zij geen van allen bij ons horen. Ook u bent gezalfd door de Heilige, u allen weet dat. En ik schrijf u niet omdat u de waarheid niet zou kennen, maar juist omdat u haar kent en omdat de leugen onverenigbaar is met de waarheid.
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
Alleluia, Alleluia, Alleluia.
Alleluia, Alleluia, Alleluia.
Alleluia, Alleluia, Alleluia.
Alleluia, alleluia, alleluia !
We zijn aan het eind van het kalenderjaar en de eerste brief van Johannes begint met de uitspraak dat dit "het laatste uur" is. Een oude traditie nodigt ons uit om het Te Deum te zingen, het oude lied van dankzegging voor de dagen die de Heer ons gegeven heeft. We weten goed dat het om een arbitraire datum gaat. Toch is het goed om ons te herinneren dat de tijd geen willekeurig aspect van het menselijk bestaan is, en dat onze dagen niet eindeloos zijn. De dagen en jaren gaan voorbij. Aan ons wordt gevraagd om ze niet te verspillen. De geschiedenis is geen leeg omhulsel. Het is de plek waar we verlost worden, de plek waar de hevige strijd tussen goed en kwaad plaatsvindt, de strijd tussen de vrijheid van de liefde en de slavernij van de zonde. De apostel Johannes benadrukt deze strijd door de valse profeten te identificeren met de antichrist. In de taal van het Nieuwe Testament betekent de uitdrukking 'het laatste uur is gekomen' niet dat de geschiedenis ten einde loopt, maar dat de tijd van de beslissing is gekomen, van de definitieve keuzes die deze generatie moet maken voor Jezus en zijn evangelie. Wij zijn geroepen om de wereld van vandaag rechtvaardig en vreedzaam te maken. Johannes schrijft bedroefd over de valse profeten: "Zij zijn uit ons midden voortgekomen, maar zij behoorden niet werkelijk tot ons". Ze zijn niet "gezalfd door de Heilige", ze hebben niet de Geest van Jezus. Het is niet genoeg om fysiek in de gemeenschap van de gelovigen te staan. We moeten de Geest ontvangen die de gemeenschap bezielt, en innerlijk betrokken zijn. Dit wil zeggen "de waarheid" bezitten, de wijsheid van het evangelie. Laten we, nu dit jaar ten einde loopt en een nieuw jaar begint, de Heer danken voor de tijd die ons gegeven is. Laten we God om hulp vragen om het komende jaar tegemoet te gaan en ons te laten leiden door zijn woord. Moge dat woord het licht zijn op ons pad.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
