Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Dit is het evangelie van de armen, de bevrijding van de gevangenen,
het zicht van de blinden, de vrijheid van de onderdrukten.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Matteüs 8,18-22
Toen Jezus een menigte om zich heen zag, gaf Hij opdracht om naar de overkant te gaan. Een schriftgeleerde kwam naar Hem toe en zei: ‘Meester, ik zal U volgen, waar U ook gaat.' Jezus zei tegen hem: ‘De vossen hebben een hol, en de vogels van de hemel een nest, maar de Mensenzoon kan nergens het hoofd neerleggen.' Iemand anders, een van zijn leerlingen, zei tegen hem: ‘Heer, sta me toe om eerst mijn vader te gaan begraven.' Maar Jezus zei hem: ‘Volg Mij, en laat de doden hun doden begraven.'
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
De Mensenzoon is gekomen om te dienen,
wie groot wil zijn moet dienaar worden van allen.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Jezus komt in ons mens-zijn binnen, om het te veranderen. Als meester en vriend helpt Hij ons, omdat Hij van ons houdt, om anders te worden. Er komt een schriftgeleerde naar Hem toe die Hem respectvol "meester" noemt en zich bereid toont om Hem te volgen. Deze schriftgeleerde lijkt op het zaad dat valt waar geen aarde is, dat wil zeggen: geen hart. Zonder wortels gaat het zaad al snel verdorren door de hitte van de zon en gaat het verloren, het wordt een illusie zoals zoveel andere. Jezus wil dat het zaad vrucht draagt, want als we het niet opnemen in ons leven blijft het onvruchtbaar. Jezus antwoordt dat Hem volgen betekent dat je moet leven zoals Hij, dat je geen huis hebt en geen plek om je hoofd neer te leggen, omdat je je hele leven voor anderen inzet. Jezus is niet op aarde gekomen om zichzelf en de zijnen garanties en zekerheid te bieden. Je wordt geen christen om je op te sluiten in een klein en veilig universum, maar om naar de uiteinden van de aarde te gaan. De christen is altijd een missionaris, een man die uit zichzelf treedt om redding te vinden. Ook als de leerling, zoals de meesten van ons, een vaste verblijfplaats heeft, is hij toch geroepen om belangstelling en hartstocht te koesteren voor de wereld en voor de noden van de kerk die over de hele aarde verspreid is. Met dezelfde radicaliteit antwoordt Jezus op de leerling die Hem vraagt of hij zijn vader mag gaan begraven vooraleer Hem te volgen. Jezus' antwoord is paradoxaal. Het is niet hardvochtig, maar geeft uiting aan de absolute prioriteit om voor de Heer te kiezen. Zonder alles achter te laten kunnen we de liefde van de Heer niet begrijpen.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
