Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Dit is het evangelie van de armen, de bevrijding van de gevangen,
het zicht van de blinden, de vrijheid van de onderdrukten.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Matteüs 5,27-32
Jullie hebben gehoord dat er gezegd is: U zult geen echtbreuk plegen. Maar Ik zeg jullie: ieder die begerig naar een vrouw kijkt, heeft in zijn hart al echtbreuk met haar gepleegd. Maar als je rechteroog je doet struikelen, ruk het dan uit en gooi het weg. Want het is beter voor je dat een van je ledematen verloren gaat, dan dat heel je lichaam in de hel wordt gegooid. En als je rechterhand je doet struikelen, hak haar dan af en gooi haar weg. Want het is beter voor je dat een van je ledematen verloren gaat, dan dat heel je lichaam naar de hel gaat. Ook is er gezegd: Wie zijn vrouw verstoot, moet haar een scheidingsbrief geven. Maar Ik zeg jullie: ieder die zijn vrouw verstoot, behalve in geval van ontucht, brengt haar tot echtbreuk, en wie trouwt met een vrouw die is verstoten, pleegt echtbreuk.
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
De Mensenzoon is gekomen om te dienen,
Wie groot wil zijn moet dienaar worden van allen.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Jezus staat stil bij het zesde gebod: "U zult geen echtbreuk plegen". Het was een bepaling die man en vrouw verbood om vreemd te gaan en zo de echtelijke band intact te houden. Jezus schaft dit gebod niet af, maar Hij weet dat de uiterlijke naleving alleen niet voldoende is om de integriteit van het huwelijk te garanderen. Je hebt je hart nodig, dat wil zeggen een diepe innerlijke betrokkenheid op de ander, om een solide en stabiel gezin op te bouwen. Liefde - een engagement om zich aan anderen te binden - mag niet gekluisterd worden in de eigen voorbijgaande of egocentrische gevoelens. In het geval van het huwelijk, maar niet alleen in dat geval, betekent liefde kiezen voor een leven lang samenleven. Die liefde zien we op het hoogtepunt van de schepping, als God na de schepping van Adam zegt: "Het is niet goed dat de mens alleen blijft". Het is het primaat van gemeenschap boven eenzaamheid. Het is goed dat de hele wereld wordt opgebouwd als één familie, van het gezin tot de familie van volkeren. De liefde waar Jezus om vraagt, is de beslissing om je in te zetten voor de opbouw van een wereld die de kenmerken heeft van Gods eigen liefde. Het is een verheven keuze die in schril contrast staat met het instinct om koste wat het kost je individuele gevoelens te bevredigen. Daarom zegt Jezus: "Als je rechteroog je doet struikelen, ruk het dan uit en gooi het weg. Want het is beter voor je dat een van je ledematen verloren gaat, dan dat heel je lichaam in de hel wordt gegooid". En evenzo voor de hand. Elke toegeving aan egoïsme ondermijnt de liefde. Het evangelie navolgen is een ernstige kwestie en betekent dat je met je egocentrische gedrag geen struikelblok - aanstoot - mag zijn voor je broers en zussen. Het is beter om een oog of een hand te kwijt te geraken als ze aanleiding zijn tot aanstoot. Jezus bedoelt met deze hyperbolen dat we ons moeten ontdoen van deze instincten waarvan de wortels in het hart liggen.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
