Feest van de apostel Barnabas, gezel van Paulus in Antiochië en op diens eerste apostolische reis. Voor de joden is het vandaag Sjavoeot (Pinksteren). Lees meer
Feest van de apostel Barnabas, gezel van Paulus in Antiochië en op diens eerste apostolische reis. Voor de joden is het vandaag Sjavoeot (Pinksteren).
Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Als wij sterven met Hem zullen wij met Hem leven,
als wij volharden met Hem zullen wij met Hem overwinnen.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Handelingen 11,21-26
De Heer stond hen ter zijde: een groot aantal mensen kwam tot geloof en bekeerde zich tot de Heer. Berichten over hen kwamen de gemeente in Jeruzalem ter ore en men stuurde Barnabas naar Antiochië. Toen hij daar zag hoezeer God hen begunstigde, verheugde hij zich, en hij spoorde iedereen aan om met hart en ziel trouw te blijven aan de Heer, want hij was een voortreffelijk man, vol heilige Geest en geloof. Een grote groep sloot zich aan bij de Heer. Daarna vertrok hij naar Tarsus om Saulus te zoeken. Toen hij hem gevonden had, nam hij hem mee naar Antiochië. Een vol jaar lang maakten zij deel uit van de gemeente en gaven ze onderricht aan een grote groep mensen. Het was ook in Antiochië dat de leerlingen voor het eerst christenen werden genoemd.
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
Als wij sterven met Hem zullen wij met Hem leven,
als wij volharden met Hem zullen wij met Hem overwinnen.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Vandaag gedenkt de kerk Barnabas. Hij kwam uit Cyprus en woonde in Jeru?zalem, waar hij het evangelie leerde kennen en een voorbeeldige leerling werd. Hij verkocht al zijn bezittingen en legde de opbrengst aan de voeten van de apostelen. De apostelen stuurden hem naar Antiochië, de derde stad van het Romeinse Rijk, waar het evangelie niet alleen aan de joden, maar ook aan de heidenen werd verkondigd: voor het eerst bestond de gemeenschap van Jezus' leerlingen uit niet-joodse gelovigen. De apostelen kozen Barnabas om deze nieuwe en veelbelovende gemeenschap te helpen organiseren. Het is in deze stad dat de leerlingen van Jezus voor het eerst "christenen" werden genoemd. Als Barnabas weet krijgt van Paulus' bekering, nodigt hij hem uit naar Antiochië om aan iedereen te getuigen van zijn ontmoeting met Christus. Hij neemt hem ook mee naar Jeruzalem om hem aan de andere apostelen voor te stellen, om hem te leren dat het evangelie ook aan de heidenen kan verkondigd worden zonder dat die zich moeten laten besnijden. Samen met Paulus onderneemt hij de eerste grote apostolische reis. In hun gezelschap bevindt zich ook Johannes Marcus, de neef van Barnabas, die nog een jongen was in het lijdensverhaal van de Heer. De taak om het evangelie te verkondigen komt in de kerk niet voort uit menselijke projecten of uit expansiedrift. De Geest van de Heer zet de apostelen en leerlingen van alle tijden ertoe aan om de paden van de wereld en de wegen van het hart te bewandelen om het evangelie van de liefde bekend te maken.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
