Alle tragedies op zee zijn verschrikkelijk, maar ze zijn niet allemaal hetzelfde. Die van de afgelopen dagen, met de dood van enkele kinderen en hun ouders door honger en dorst, getuigen van een ware marteling van onschuldige slachtoffers. Mensen die door ondraaglijke situaties gedwongen worden hun eigen land te ontvluchten: oorlogen, milieurampen, terrorisme, het ontbreken van een leefbare toekomst. Het wordt steeds erger: in de hoop te kunnen overleven worden reizen steeds moeilijker en riskanter, routes worden langer en ingewikkelder. Het is onaanvaardbaar dat migranten die Libanon verlaten naar het verre Italië moeten omdat de dichtstbijzijnde Europese grenzen voor hen off-limits blijven.
Europa mag zich niet afwenden van migranten die sterven van honger en dorst en doen alsof er niets aan de hand is. We mogen deze gebeurtenissen niet accepteren als "normaal", als de prijs die we moeten betalen voor het feit dat we onszelf wijs maken dat het probleem ons niet aangaat. In plaats daarvan moeten we nu dringend in actie komen: om te beginnen met reddingsacties op zee, zonder elkaar te beschuldigen van de controle over territoriale wateren. Maar we moeten ook oplossingen vinden, waaronder het model van de humanitaire corridors (dat opvang en integratie combineert), hervestigingsquota voor vluchtelingen die asiel aanvragen en gereguleerde toegang tot werk (wat de economie hard nodig heeft). Stilzitten is niet alleen kwalijk, maar schaadt iedereen omdat het de toekomst van ons continent verteert. Volgens ons kan en moet Europa de energie vinden om op deze onmenselijkheid te reageren.
