Heilige Vader,
Ik ben Mauro, ik ben 41 jaar oud en hoor tot die Europese generatie die, anders dan onze grootouders, de oorlog nooit direct heeft meegemaakt. We zijn geboren en opgegroeid in vrede, dankzij verlichte mannen en vrouwen die na twee wereldoorlogen de Europese droom hebben geconstrueerd. Maar deeluitmakend van een globale gemeenschap, die tussen haar drie P's ook die van de vrede (Pace) heeft, heb ook ik de oorlog gezien en aangeraakt. Sinds enige tijd houd ik me bezig met verschillende conflictsituaties. Vooral die van de Centraal-Afrikaanse Republiek waar ik de grote dorst naar vrede ken van dit volk dat zoveel heeft geleden. Ik heb de Centraal-Afrikanen, zachtmoedige mensen die gewend zijn om te leven in vrede tussen verschillende etniën en religies, meegezogen zien worden in de maalstroom van het geweld. Ik heb een land, gezegend met natuurlijk rijkdommen, zien afdalen in ellende tot een land waar het moeilijk is om voedsel en medicijnen te kopen, maar veel te makkelijk om wapens aan te schaffen voor enkele dollars. Ik heb een goed volk gekend, dat gegijzeld is in geweld en illegale handel, waaronder die van de wapens.
Ik was in Bangui tijdens uw bezoek, toen het hele Centraal-Afrikaanse volk met u tot de hemel schreeuwde «Ndoye Siriri», vrede en liefde. Deze eendrachtige aanroeping om vrede, dit gebed tot God, heeft energieën van verzoening vrijgemaakt en de harten van velen genezen van de slavernij, van de haat en van het wantrouwen. Ik heb christenen en moslims gezien, opnieuw samen, die u begeleidden door de straten van Bangui met palmtakken in de hand. Een teken van vrede in de straten die tot enkele dagen daarvoor het toneel waren van gewelddadige botsingen.
De Gemeenschap heeft zich het appel eigen gemaakt dat u vanuit Bangui tot de hele wereld gesproken heeft: «tot degenen die onrechtvaardig gebruik maken van de wapens van deze wereld [zeg ik] leg neer deze instrumenten van de dood!». Daarom, nadat we hier in Rome een pact voor de vrede gesloten hadden met 14 gewapende groepen en politici, zijn we begonnen om ter plaatse te werken aan de demobilisatie van de gewapende groepen, zodat velen terugkeren naar hun werk en hun familie en ze eindelijk samen zullen leven. In rechtvaardigheid en veiligheid.
In de savanne heb ik gewapende groepen ontmoet die bestaan uit jongeren en kinderen, tot de tanden toe bewapend, met de ogen van kinderen, maar oud en triest van de haat, die nooit een school of een opleiding hebben gehad. Wie heeft hen bewapend? Zij hebben nooit een boek of een schrift gekregen, alleen wapens. Het is de krankzinnigheid ten top! Ik heb de vreugde in hun ogen gezien bij het voorstel om de wapens neer te leggen in ruil voor werk of een opleiding. Heilige Vader, we moeten deze wereld weer overtuigen dat de vrede geboren kán worden, niet met meer wapens - zoals men vaak hypocriet en cynisch zegt - maar zonder wapens. De wapens zijn duivels. We moeten de wereld helpen om te ontwapenen, zoals we aan het doen zijn in Centraal-Afrika. Het is de weg van de vrede. Samen met het gebed dat er de wortel van is. Dit wil ik vandaag getuigen tegenover u, nadat ik de oorlog en zijn bittere consequenties heb leren kennen.
