Przyjaźń Wspólnoty Sant’Egidio z osobami z niepełnosprawnościami rodzi się na początku lat 70-tych. Niektóre z dzieci uczęszczających do Szkół Pokoju na peryferiach Rzymu porzucały szkołę ze względu na trudności, jakie miały. W tym samym czasie, na Zatybrzu, dzielnicy Rzymu, w okolicach klasztoru Sant’Egidio żyło wiele osób z upośledzeniami. Dorośli, często sami, pozbawieni przyjaciół i jakichkolwiek bliższych relacji z innymi ludźmi, spędzali całe dnie w domu lub snując się bez celu po ulicach miasta.
Kiedy szeregi Sant’Egidio zapełniły się młodymi studentami, kościół i klasztor stały się naturalnym punktem odniesienia także dla nich, miejscem gdzie w końcu mogli zostać wysłuchani i znaleźć przyjaciół. Od tamtej pory przyjaźń z niepełnosprawnymi stała się jednym z kluczowych elementów wielu Wspólnot Sant’Egidio na całym świecie.
W naszej historii przyjaźni z osobami z upośledzeniami spotkaliśmy się wielokrotnie z ich głęboką wiarą. Niektórzy z nich byli wychowani w wierze, dla innych spotkanie z Sant’Egidio stało się okazją do poznania Ewangelii.
„Zrozumienie” Dobrej Nowiny nie jest warunkowane tylko zdolnościami umysłowymi, ale rozszerza się na całe życie, serce, uczucia. Jest doświadczeniem, które osoby z trudnościami nabywają na ścieżce wiary. A potem mogą dzielić się nim także z tymi, którzy mają „mniej trudności”.
Osoby z upośledzeniami są nie tylko pełnoprawnymi członkami wspólnoty chrześcijańskiej, uprzywilejowanymi odbiorcami Ewangelii i życia sakramentalnego, ale także “ekspertami” od przyjaźni. Pokazują, że można być szczęśliwym w każdych warunkach, jeśli jest się otoczonym przyjaźnią, otwartością i wzajemnym zaufaniem. Są wezwaniem do solidarności, ofiarności, przyjaźni – wartości, bez których nie można żyć pełnią życia.
Nieszczęście osób z upośledzeniami wynika często z faktu bycia wykluczonymi i izolowanymi, odrzuconymi przez społeczeństwo. Doświadczenie Sant’Egidio pokazuje natomiast, że dzielenie czasu z osobami niepełnosprawnymi wzbogaca nasze człowieczeństwo oraz pozwala lepiej i głębiej zrozumieć życie.
Osoby z niepełnosprawnościami mają dar rozumienia tego, co w życiu ważne. Ta „mądrość” nie zawsze potrafi się dobrze wysłowić, ale może objawić się w relacjach z innymi. I dlatego osoby upośledzone mogą dać cenny wkład w nasze społeczeństwo i stać się sprawcami ważnych zmian w mentalności i kulturze.
