Op 27 oktober herdenken w Dominique Green, een jonge Afro-Amerikaan die via correspondentie bevriend raakte met de Gemeenschap van Sant'Egidio, en die in 2004 werd geëxecuteerd. Met hem gedenken we alle terdoodveroordeelden. Dat de doodstraf binnenkort overal ter wereld mag worden afgeschaft.
Veel verhalen van vriendschap om te begrijpen
Door correspondentie met terdoodveroordeelden hebben we een aantal van hun verhalen leren kennen, in veel opzichten verhalen van armoede, vergelijkbaar met die van zovelen die we kennen op zo veel andere plaatsen in de wereld. We begrijpen nu beter hoe iemand in een dodencel terechtkomt en we begrijpen beter hoe iemand leeft in totale afzondering en zonder hoop.
Het systeem van death row onderwerpt gevangenen aan een harde behandeling die de menselijke waardigheid aantast. Telkens wanneer een gevangene zijn cel verlaat voor een interview of een douche, wordt hij onderworpen aan een full body search.
De cellen zijn erg klein, sommige gevangenen schrijven ons dat ze door hun armen te spreiden de muren en het plafond kunnen aanraken. Overdag en 's nachts is er een gebrek aan privacy omdat de cellen zijn afgesloten door een getraliede deur. Gedurende de nacht blijven de lichten aan om de gevangenen voortdurend onder controle te kunnen houden, en de plotselinge zonder aanleiding uitgevoerde doorzoekingen van de cellen dragen samen met de controle bij aan een voortdurend gevoel van spanning.
De cellen hebben het hoogst noodzakelijke meubilair, kaal en armoedig. Er is een wastafel, een stapelbed, een toilet en een metalen doos waar gevangenen hun bezittingen in kunnen opbergen. Wat daar niet kan worden bewaard, wordt door de bewakers verzameld en in de verbrandingsoven gegooid. De celwanden zijn van beton: in de winter is het er erg koud en in de zomer kan het er 45 graden worden.
Er zijn veel trieste verhalen in gevangenissen over de hele wereld waar mensen zich van het leven beroven. Wij geloven dat we niet mogen ophouden dit kwaad te bevragen. Absurd genoeg is dat nog steeds relevant in onze eeuw; dat mensen sterven door toedoen van de staat.
Het verhaal van Dominique Green
Dominique was een 24-jarige Afro-Amerikaanse jongen. Hij werd ter dood veroordeeld toen hij net 18 was geworden, aangeklaagd voor een moord tijdens een overval. Hij werd met geweld opgepakt en onderworpen aan een verhoor zonder dat hij een advocaat mocht zien en kreeg een oneerlijk proces.
Hij werd verdedigd door een advocaat die de documenten die in zijn verdediging konden worden gebruikt te laat indiende. Het gebeurt vaak dat mensen zoals hij, die arm zijn en de kosten van een verdediging niet kunnen betalen, onervaren of onbekwame openbare advocaten toegewezen krijgen.
Hij is geboren in een arm gezin, zijn ouders zijn gescheiden en zijn moeder lijdt aan psychische stoornissen. Dominique groeide op in de buitenwijken van Houston, waar de armsten, de mensen van kleur en de Hispanics wonen.
Tijdens zijn proces in augustus 1993 werd hij, zonder echt bewijs tegen hem, ter dood veroordeeld en in 2004 geëxecuteerd in de dodencel van Ellis One Unit, in Huntsville, Texas. Uit zijn brieven tijdens zijn gevangenschap begrepen we hoe het is om in de gevangenis op te groeien in afwachting van de dag van de executie. Dominique vertelde ons over zeer intense vriendschappen die tijdens deze jaren in de dodencel ontstonden; hij vertelde ons hoe andere ter dood veroordeelde gevangenen, ouder dan hij, hem leerden hoe te reageren in momenten van grootste wanhoop en angst en hoe hij zelf een steun en referentiepunt werd voor anderen in dezelfde toestand.
Soms wordt het lijden ondraaglijk, zoals bij de executie van iemand die je vriend is. De veroordeelde wordt meegenomen door de bewakers en komt nooit meer terug. Je leert leven met angst.
We hebben Dominique leren kennen door te reageren op een brief van hem die in een Italiaanse krant was gepubliceerd. Uit de eerste gepubliceerde brief herinneren we ons enkele woorden: "... Ik ben een gevangene in de dodencel ... Ik heb iemand nodig die me wil helpen. Ik dacht dat u me misschien kon helpen iemand te vinden die tijd heeft om me te schrijven of me te helpen, want de laatste tijd weet ik echt niet hoe ik om hulp of vriendschap moest vragen... Ik ben eenzaam. De eenzaamheid van deze plaats begint een effect op mij te hebben, ook omdat ik me realiseerde dat ik hier zou kunnen sterven voor iets wat ik niet heb gedaan..." en nogmaals " ... in de dodencel zitten goede en intelligente mensen, maar velen van hen hebben nooit een kans gehad in het leven: kijk naar mij, mijn leven was net begonnen en het eindigde door een leugen. Waarom?"
Dominique probeerde zin te geven aan zijn leven: vaak schreef hij tijdens de lange, eenzame uren in zijn cel gedichten of tekende hij. Zijn leed kwam duidelijk naar voren in zijn gedichten, tekeningen en brieven: "...hier leer ik een man te worden, ik die als jongen gevangen zat binnen de muren van deze gevangenis."
Poëzie
Ik heb een helpende hand gevonden
Een sterke schouder om op te leunen
Een vriendelijke glimlach om me op te vrolijken
Een goede vriendschap om op te vertrouwen
Soms ben ik bang dat die oplost
Hoewel hij altijd in mijn gedachten is
Terwijl ik mijn dagen doorbreng
Gevangen in het donker
Ze hebben een ander meegenomen
Een vriend die ik nooit meer zal zien.
Ik ben zwak, ik word gek
Wat kan ik doen?
Te veel dingen, geketend, lukken niet
Teveel om te tellen
Ik kan er niet meer tegen... En jij?
Dominique Green, 9 februari 1996
, vanuit de gevangenis van Harris county - Hudston
Video
Een park in Rome toegewijd aan Dominique Green, slachtoffer van de doodstraf
