Enkele dagen geleden vertelde Eugene uit Oekraïne wat de Gemeenschap van Sant'Egidio sinds het begin van de oorlog heeft gedaan om dicht bij de kwetsbaren te blijven die in het land zijn achtergebleven. Een verhaal dat we met u willen delen.
De oudere man op de foto herinnert zich de ochtend van 24 februari 2022. Het bombardement verlichtte als de bliksem de hemel en er klonk gebulder als van de donder, terwijl het dak trilde van de slagen. Hij komt uit Vasilkov, bij Kiev. En nu is hij hier bij mij, in Ivano-Frankivsk. Ik kom ook uit Kiev: we zijn bijna buren, want in Kiev woonde ik in een wijk aan de weg naar Vasilkov. Ik vertel hem dat ik op die vierentwintigste februari ook wakker werd door het geluid van een explosie om half zes 's ochtends. Hij en duizenden anderen komen naar ons in Sant'Egidio.
Elke dag horen we tientallen verhalen. Sommigen zeggen uit welke stad ze komen en beginnen te huilen. Omdat de stad er niet meer is.
We proberen naar iedereen te luisteren. Hier zijn een paar fragmenten van de vele verhalen die we hebben verzameld:
"We zaten drie weken in de kelder en aten alleen rijst... Nu vragen de kinderen me: "Mama, we willen vlees!"
"Wat kan ik zeggen over mijn buurt? Er is geen mijn buurt meer."
"We hadden geluk, de bomaanslag trof het huis van de buren."
" Er kwamen drie personen uit de kelder, toen kwam er een bom, slechts één overleefde."
"In 2014 was ik in Donetsk en moest ik vertrekken naar Kramatorsk, in 2022 verhuisde ik naar Bucha..."
"Ik zag mijn buurman neergeschoten worden."
"Een man die in een mijn werkt kan zijn werkplek niet verlaten."
"Ik liep door de sneeuw van Severodonetsk naar Lysychansk. Het is niet ver," zegt een oudere vrouw, maar het is een afstand van 10 kilometer!
"Een raket raakte onze stad."
"Vader stierf begin maart."
Ik kan alleen maar een beetje dichter komen bij wat de mensen hebben meegemaakt tijdens deze 100 dagen van grootschalige Russische invasie.
Luisteren, omhelzen, helpen is het minste wat je kunt doen. Maar het is absoluut noodzakelijk om te luisteren. Zonder veel advies te geven en zonder te moraliseren. Het is alleen nodig om te luisteren. Als er naar je geluisterd wordt, maakt dat alles makkelijker, brengt dat een glimlach terug. Triest, maar met een glimlach.
In deze honderd dagen ben ik, door de mensen uit Mariupol, Kherson, Berdyansk, Severodonetsk, Bakhmut, Horlivka, Sumy, Lysychansk, Druzhkivka, enz. die naar ons toe komen, het land waarin ik leef beter gaan begrijpen.
Ik leer te luisteren. Luisteren is nuttig voor elkaar.
Steun onze hulp aan Oekraïne en aan de vluchtelingen
WAT WE TOT NU TOE HEBBEN GEDAAN
NIEUWS #Ukraine
.jpeg)
.jpg)
