Het Franse stadje Calais, gelegen aan het Kanaal, is het punt van het Europese vasteland dat het dichtst bij het Engeland is gelegen. Hier eindigde de afgelopen jaren de reis van veel migranten, terwijl ze probeerden het Verenigd Koninkrijk te bereiken door zich te verbergen in vrachtwagens, containers, treinen... Of, zoals de laatste tijd almaar meer gebeurt, door de oversteek te wagen in boten en allerlei soorten vaartuigen.
Dit jaar 2020 alleen al waagden naar schatting 8500 migranten de levensgevaarlijke oversteek, volgens cijfers van de Britse autoriteiten. Almaar meer mensen - mannen, vrouwen en ook kinderen - verliezen hun leven in deze wanhopige 'reizen van de hoop'. Dat was ook het trieste lot van de Iraans-Koerdische familie van Rasoul Iran-Neja en zijn vrouw Shiva-Mohammad Panahi (35 anni) en hun kinderen Anita (9), Armin (6) en Artin, een peuter van 15 maanden. Zij verdronken toen hun bootje kapseisde, op 27 oktober van dit jaar.
Engeland is zover af, maar lijkt inderdaad vlakbij. Van de Opaalse kust kun je met het blote oog "the white cliffs of Dover" ontwaren. Hier komt ook de Chunnel aan, de spoorwegtunnel onder het Kanaal die Londen met Parijs, Brussel en de rest van Europa verbindt. Het is een 'harde' grens, die door de Brexit ook een grens van de Europese Unie wordt.
Calais is vandaag een soort van 'Lesbos', maar dan omgekeerd: deze mensen proberen niet de Europese Unie binnen te komen, maar proberen er juist uit weg te geraken. Inmiddels overleven ze in barre omstandigheden, temidden van de koude en de modder, in tentjes, die vaak uit niet meer bestaan dan een stuk plastic. Zoals Lesbos in het oosten, is Calais in het westen een symbool van het humanitaire falen van de Europese landen tegenover het fenomeen van de migratie.
Met Kerstmis ging een delegatie van de Gemeenschap van Sant'Egidio van Antwerpen deze migranten opzoeken op de plaatsen waar ze verblijven, met levensmiddelen en geschenken. Het gaat bijna uitsluitend om mannen, tussen 18 en 35 jaar oud. Het grootste deel is afkomstig uit Eritrea en Sudan.
Het Kerstfeest voor allen (#ChristmasForAll) toverde een glimlach op het gelaat, maakte een persoonlijke ontmoeting mogelijk en betekende een moment van vriendschap en menselijke nabijheid voor deze 'vervloekten' der aarde, voor wie er geen plaats lijkt in Europa.
Tegenover hun armzalige tentjes, die erg lijken op de stal waar Jezus ter wereld kwam, werd een vriendschap geboren, hoop op een beter leven.
.jpg)
