De Gemeenschap van Sant'Egidio in Triëst ging naar een van de drie vluchtelingenkampen van Bhiac in Bosnië: het Borici-kamp, dat bestemd is voor de opvang van gezinnen. Tot op heden worden er 230 mensen gehuisvest, onder wie een honderdtal minderjarigen. Hier publiceren we hun verhaal:
"Het zijn voor een groot deel Koerden, Afghanen, Pakistanen en Irakezen, maar er zijn ook mensen uit de Maghreb, Palestijnen en Vietnamezen. Het kamp wordt beheerd door IOM in samenwerking met een Bosnische ngo.
We werden ontvangen door het personeel, allemaal jonge vrouwen van een generatie die zelf de Balkanoorlog niet heeft meegemaakt. Juist Bihac was het toneel van een van de bloedigste taferelen in het conflict. We realiseerden ons dat deze jongeren de gevoeligheid hebben van iemand die een recente geschiedenis van oorlog achter de rug heeft, waardoor ze zich openstellen voor het verwelkomen van de vluchtelilngen van vandaag.
De volwassenen hebben het daarentgen moeilijker om het lijden te verstaan van wie vandaag beleeft wat zij zelf enkele jaren geleden meemaakten.
De economische omstandigheden in Bihac waren al moeilijk, en de bevolking nam er toe met zo'n 5000 migranten. - die al moelijk waren - zagen ha visto l'incremento della popolazione di circa 5000 migranti. De bestaande voorzieningen zijn er niet in staat om iedereen op te vangen, zodat de migranten overal kamperen op plaatsen die 'jungle' genoemd worden: op busparkeerplaatsen, onder luifels en in de bossen rond de stad.
In Borici liet het personeel ons vriendelijk het kamp bezoeken en gaf men ons een plek waar we met de kinderen van het kamp konden samenkomen. Onmiddellijk kwamen veel mensen om ons te ontmoeten, benieuwd naar wat we kwamen doen. Met de eerste klanken van een gitaar ontstond er een waar feest van zang, spel, snoepjes en zeepbellen.
Terwijl we daar waren besloten twee Iraakse gezinnen om 'the game' te beproeven, het spel, zoals de migranten het noemen, oftewel de poging om de Kroatische grens over te steken, berucht om de gewelddadige en systematische refoulements, ook wanneer er minderjarigen bij zijn. Hoewel sommige media sarcastisch doen over deze term 'the game', is het evident dat dit een 'spel' is waarmee hele families hun leven op het spel zetten. Velen vertelden ons dat ze 'the game' al heel vaak geprobeerd hadden en teruggestuurd waren. Een van deze gezinnen heeft het al tien keer geprobeerd, en is op brute wijze tegengehouden door Kroatische milities van wie de identiteit onduidelijk was. Hun telefoons werden vernield, hun schoenen weggegooid, de volwassenen werden geslagen voor het oog van de kinderen. We begrepen dat de vernedering helaas niet beperkt bleef tot de volwassenen, en dat juist de kleinsten vaak getuigen waren van ernstig geweld - als ze er niet het slachtoffer van werden. We namen afscheid van deze vrienden en hen verzekerd dat we voor hen bidden en dat we zullen terugkeren. We kunnen niet nalaten dat te doen, omdat een deel van ons hart daar achterbleef."
De Gemeenschap van Triëst bezoekt de vluchtelingenkampen in Bosnië
