Od samego początku Wspólnota Sant’Egidio przybliżała się do świata osób starszych. Ta przyjaźń, rozpoczęta w 1972 roku, trwa wiernie przez lata i stała się drogą, która pomogła nam przeniknąć do głębi świata osób starszych.
Każda Wspólnota Sant’Egidio, czy to na północy czy na południu świata, żyje sympatią do osób starszych: dzieli ich niepokoje, ich życie oraz ich wiarę. Doświadczenie to jest szkołą ludzkiej dojrzałości Wspólnoty Sant’Egidio. Osoby starsze to wyjątkowi przyjaciele. W historii wspólnoty bowiem solidarność była przeżywana w znacznej mierze właśnie z osobami starszymi. Nie dlatego, jakoby starsi byli pierwsi, by byli nowym odkryciem, ale właśnie dlatego, że byli wśród najbardziej ubogich.
Życie obok osób starszych pozwoliło nam przez te wszystkie lata wzrastać w doświadczeniu i we wrażliwości, które w wyjątkowy sposób towarzyszą służbie wielu osób na rzecz budowania kultury solidarności i gościnności wobec tego, kto jest starszy.
Bycie blisko starszych, podtrzymywanie ich, pomaganie im, pozwala, by we wszystkich dojrzewał smak życia, który oznacza również to, aby nie zmarnować własnego istnienia, nie roztrwonić własnych sił. To raczej inwestowanie w człowieczeństwo i w solidarność. Starsi otrzymują pomoc od młodszych, którzy ich podtrzymują, ale także sami obdarowują ich uczuciem, przyjaźnią, sensem życia. To szkoła człowieczeństwa.
