W niedzielę 26 stycznia Kościół obchodzi niedzielę Słowa Bożego, ustanowioną przez papieża Franciszka w liście apostolskim Aperuit illis (opublikowanym 30 września 2019 r. z okazji 1600 lat od śmierci św. Hieronima, świętego uczonego i tłumacza Pisma Świętego): „Niedziela w całości poświęcona słowu Bożemu, aby zrozumieć niewyczerpalne bogactwo pochodzące z tego nieustannego dialogu między Bogiem a Jego ludem”.
„To znacząca decyzja – napisał Andrea Riccardi – poświęcenie całej niedzieli na obchody Słowa Bożego. W pewnym stopniu jest to coś analogicznego do uroczystości Bożego Ciała, tak głęboko zakorzenionej w odczuciach chrześcijan, ustanowionej w 1264 r. przez Urbana IV, aby zwiększyć nabożeństwo do Eucharystii ”.
Perspektywa ekumeniczna
Datą wybraną dla celebrowania, rozważania i rozpowszechniania Słowa Bożego jest III Niedziela Zwykła. Nie jest to wybór przypadkowy: jest to okres, w którym katolicy są zachęcani do zacieśniania więzi z Żydami i modlitwy o jedność chrześcijan.
Owoc Soboru
W konstytucji dogmatycznej Dei Verbum Sobór Watykański II naucza: „Kościół miał zawsze we czci Pisma Boże, podobnie jak samo Ciało Pańskie, skoro zwłaszcza w Liturgii św. nie przestaje brać i podawać wiernym chleb żywota tak ze stołu słowa Bożego, jak i Ciała Chrystusowego... »
Aby czynić miłosierdzie
Aperuit Illis mówi dalej: „Słuchanie Pisma Świętego, aby czynić miłosierdzie: to jest wielkie wyzwanie, przed którym stoi nasze życie. Słowo Boże jest w stanie otworzyć nam oczy, otwierając jednocześnie drogę dzielenia się i solidarności, abyśmy mogli wydostać się z indywidualizmu, który zabiera nam oddech i prowadzi do bezpłodności”. „Słowo Boże nieustannie przypomina nam o miłosiernej miłości Ojca, który prosi swoje dzieci, aby żyły w miłości. Życie Jezusa jest pełnym i doskonałym wyrazem tej Boskiej miłości, która niczego nie zatrzymuje dla siebie, ale ofiarowuje się każdemu bezgranicznie. W przypowieści o ubogim Łazarzu znajdujemy cenną wskazówkę. Kiedy Łazarz i bogacz umierają, ten ostatni, widząc ubogiego na łonie Abrahama, prosi, aby został wysłany do jego braci, aby ich napomnieć, by żyli oni miłością bliźniego i uniknęli jego własnych udręk. Odpowiedź Abrahama jest precyzyjna: «Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają!» (Łk 16, 29)”.
