Pomaganie starszym w pozostaniu we własnym domu: przezwyciężanie izolacji
To główne zadanie pomocowe. Faktycznie, w dużych miastach izolacja, zmniejszenie liczby członków rodzin i wysokie koszty wynajmu mieszkań mogą prowadzić przy pierwszym kryzysie do wyprowadzki osób starszych z własnego domu. Instytucjonalizacja wydaje się czasami jedynym możliwym i rozsądnym rozwiązaniem, w większości przypadków nie biorącym jednak pod uwagę głębokiego pragnienia osób starszych, które cierpią z powodu wyrwania ze swojego rodzinnego środowiska, oddzielenia od posiadanych przedmiotów i pamiątek ze swojego własnego mieszkania. Ważnym aspektem pomocy, jakiej udziela Wspólnota jest wsparcie rodzin osób starszych, które często czują się nieprzygotowane i zdezorientowane w obliczu choroby i niesamodzielności któregoś z krewnych.
Odwiedzanie starszych w domach opieki, pomaganie w humanizowaniu życia w wielkich instytucjach
Życie w domu opieki często oznacza izolację i opuszczenie, a te odbierają chęci do życia, utrudniają kontakt z dalszą rodziną, uprzedmiatawiają. W domach opieki śmiertelność jest cztery razy wyższa niż w domach prywatnych przy podobnym stanie zdrowia. Wspólnota Sant’Egidio jest obecna w setkach domów opieki we Włoszech, w Europie i na innych kontynentach, towarzysząc, animując, prowadząc opiekę duszpasterską. Przyjazna i wytrwała bliskość pomaga osobom starszym utrzymywać więzi, nie tracić relacji ze środowiskiem zewnętrznym poza instytucją oraz zachować swoją integralność i tożsamość. Obecność Wspólnoty w domach opieki staje się bodźcem i okazją do tego, by instytucje te mogły lepiej realizować swoje zadania.
Nowe rozwiązania mieszkaniowe proponowane przez Wspólnotę Sant’Egidio
Są osoby, które nie mają możliwości mieszkania we własnym domu, z powodu dużego stopnia niesamodzielności, utraty mieszkania, konfliktów rodzinnych, ubóstwa… Z tego powodu, aby zmniejszyć liczbę osób chroniących się w wielkich instytucjach, zaproponowano alternatywne rozwiązania, praktyki co-housingu, które z czasem dały początek modelowi rozbudowanemu tak, by odpowiadał na potrzeby mieszkaniowe starszej populacji: wspólne mieszkania osób starszych, budynki chronione, domy rodzinne.
Starsi, którzy żyją razem: co-housing Sant’Egidio
Dzięki zachętom i wsparciu Wspólnoty na całym świecie zostały zrealizowane liczne projekty wspólnego zamieszkania osób starszych. Osobom starszym, łączącym swoje zasoby, niekiedy bardzo skromne, udaje się uniknąć zamieszkania w domach opieki, zagwarantować sobie potrzebną pomoc, wciąż mieszkając tak, jak chcą. Wspólne zamieszkiwanie stanowi nowoczesną alternatywę dla instytucjonalizacji i przywraca wartość niesformalizowanym formom wsparcia i lokalnym zasobom (sąsiedzi, członkowie rodzin, etc.).
Budynki „chronione” i domy rodzinne
Chodzi o całe budynki niewielkich mieszkań (40-60 metrów kwadratowych każde) dla jednej lub dwóch osób, przeznaczone dla osób starszych, które są samodzielne, ale mają trudności mieszkaniowe (osoby bezdomne, eksmitowane, samotne). Lokatorom tym oferuje się wspólną pomoc i wsparcie w codziennych trudnościach. Jest to rozwiązanie, dzięki któremu mogą dalej mieszkać w domu, będąc jednocześnie w otoczeniu objętym opieką. Domy rodzinne są natomiast dedykowane tym osobom starszym, które mają ograniczoną samodzielność, które nie mają możliwości mieszkania we własnym domu z powodu jego braku, braku funduszy lub szczególnych relacji z ludźmi. Starsi lokatorzy znajdują tu rodzinne otoczenie. Mieszkania nie są urządzane w sposób anonimowy; lokatorów zachęca się do sprowadzania własnych mebli. Brak barier architektonicznych i obecność wielu pomocnych przedmiotów pomagają nie utracić własnej autonomii.
