Modlitwa o jedność chrześcijan. Szczególne wspomnienie wspólnot chrześcijańskich w Europie i obu Amerykach. Czytaj więcej
Modlitwa o jedność chrześcijan. Szczególne wspomnienie wspólnot chrześcijańskich w Europie i obu Amerykach.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List do Hebrajczyków 8,6-13
Teraz zaś otrzymał w udziale o tyle wznioślejszą służbę, o ile stał się pośrednikiem lepszego przymierza, które oparte zostało na lepszych obietnicach. Gdyby bowiem owo pierwsze było bez nagany, to nie szukano by miejsca na drugie [przymierze].
Albowiem ganiąc ich, zapowiada:
Oto nadchodzą dni, mówi Pan,
a zawrę z domem Izraela
i z domem Judy przymierze nowe.
Nie takie jednak przymierze,
jakie zawarłem z ich ojcami,
w dniu, gdym ich wziął za rękę,
by wyprowadzić ich z ziemi egipskiej.
Ponieważ oni nie wytrwali w moim przymierzu,
przeto i Ja przestałem dbać o nich, mówi Pan.
Takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela
w owych dniach, mówi Pan.
Dam prawo moje w ich myśli,
a na sercach ich wypiszę je,
i będę im Bogiem,
a oni będą Mi ludem.
I nikt nie będzie uczył swojego rodaka
ani nikt swego brata, mówiąc:
Poznaj Pana!
Bo wszyscy Mnie poznają,
od małego aż do wielkiego.
Ponieważ ulituję się nad ich nieprawością
i nie wspomnę więcej na ich grzechy.
Ponieważ zaś mówi o nowym, pierwsze uznał za przestarzałe; a to, co się przedawnia i starzeje, bliskie jest zniszczenia.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteśmy częścią nowego przymierza, którego pośrednikiem stał się Pan Jezus. Przymierze to jest często wspominane w Nowym Testamencie: Bóg oferuje patriarchom i ludowi Izraela przymierze przyjaźni, które czyni go wyjątkowym pośród wszystkich narodów. Ta obietnica dana Izraelowi i narodowi żydowskiemu nie została unieważniona ani odwołana, ale ostatecznie została odnowiona w Jezusie, a przez Niego rozszerzona na wszystkie narody ziemi. Każdy może uzyskać dostęp do tej szczególnej relacji Boga z ludźmi. Nikt nie jest już wykluczony z Bożej przyjaźni. Jan Paweł II zwracając się do grupy Żydów, zacytował apostoła Pawła, przypominając im o przymierzu Boga z narodem żydowskim, które "nigdy nie zostało odwołane". W tajemniczy dla nas sposób między Bogiem a Izraelem pozostaje szczególna relacja, która nie została zniesiona przez przymierze ustanowione w Jezusie Chrystusie z całą ludzkością. W tym sensie musimy odczytywać odniesienie do nowego przymierza, które zaistniało w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. Objawia się ono w sposób wzniosły za każdym razem, gdy sprawowana jest Eucharystia. Kapłan wypowiada słowa Jezusa: " Oto kielich krwi mojej nowego i wiecznego przymierza". Potęga i nowość zbawienia przyniesionego przez śmierć i zmartwychwstanie Pana jest wpisana w całą historię zbawienia: od stworzenia do paruzji. Przyjmujemy nową relację z Jezusem jako zaproszenie do odnowy i nawrócenia dla zbawienia świata.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
