Modlitwa o jedność chrześcijan. Szczególne wspomnienie kościołów protestanckich i wspólnot kościelnych (luterańskich, reformowanych, metodystycznych, baptystycznych, zielonoświątkowych i ewangelickich). Czytaj więcej
Modlitwa o jedność chrześcijan. Szczególne wspomnienie kościołów protestanckich i wspólnot kościelnych (luterańskich, reformowanych, metodystycznych, baptystycznych, zielonoświątkowych i ewangelickich).
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List do Hebrajczyków 7,1-3.15-17
Ten to Melchizedek, król Szalemu, kapłan Boga Najwyższego, wyszedł na spotkanie Abrahama, wracającego po rozgromieniu królów, i udzielił mu błogosławieństwa. Jemu Abraham także wydzielił dziesięcinę z całego [łupu]. Imię jego najpierw oznacza króla sprawiedliwości, a następnie także króla Szalemu, to jest Króla Pokoju. Bez ojca, bez matki, bez rodowodu, nie ma ani początku dni, ani też końca życia, upodobniony zaś do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Jest to jeszcze bardziej oczywiste i wskutek tego, że na podobieństwo Melchizedeka występuje inny kapłan, który stał się takim nie według przepisu prawa cielesnego, ale według siły niezniszczalnego życia. Dane Mu jest bowiem takie świadectwo: Ty jesteś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Autor listu chce pokazać, że kapłaństwo Jezusa jest związane z kapłaństwem Melchizedeka, a nie z kapłaństwem Lewitów, które odnosiło się do Aarona i jego potomków. W wersetach 4-14 wyjaśniony jest związek Jezusa z Melchizedekiem, a nie z Aaronem. Melchizedek jest przedstawiony jako postać "inna" niż historia Izraela, prekursor obietnic Bożych i kapłaństwa Chrystusa. Jezus - chce podkreślić autor listu - reprezentuje "inne kapłaństwo" (w. 15) niż kapłaństwo Izraela, które odnosi się do Aarona. Kapłaństwo Jezusa jest kapłaństwem nieprzemijającym, ponieważ jest realizowane nie według ludzkiego, ale boskiego rodowodu, jak śpiewa Psalm 110: "Kapłan na wieki na wzór Melchizedeka". Jezus jest kapłanem ludzkości, uniwersalnym kapłanem, który przyszedł dla całej ludzkości. Razem stajemy się ludem kapłanów, królów i proroków dzięki jedynej ofierze Chrystusa, który uczynił nas uczestnikami swojego boskiego życia. Wspólnocie braci i sióstr świętego ludu, który Bóg nabył, powierzone są same obietnice Boga dla narodów ziemi: kapłani, ponieważ jesteśmy narzędziami komunii z boskim życiem, które weszło w nas przez chrzest; królowie, ponieważ otrzymujemy królewską władzę Pana dzięki Jego łasce; prorocy, powołani do przekazywania radości Ewangelii Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał dla nas.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
