Święto Czarnego Chrystusa z Esquipulas w Gwatemali, czczonego w całej Ameryce Środkowej. Czytaj więcej
Święto Czarnego Chrystusa z Esquipulas w Gwatemali, czczonego w całej Ameryce Środkowej.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List do Hebrajczyków 2,14-18
Ponieważ zaś dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i On także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli. Zaiste bowiem nie aniołów przygarnia, ale przygarnia potomstwo Abrahamowe. Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu. W czym bowiem sam cierpiał będąc doświadczany, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jezus jest nie tylko wzorcowym kapłanem, jest "arcykapłanem", jest najwyższy, ponieważ "nie aniołami się zajmuje, ale troszczy się o potomstwo Abrahama". Troszczył się o ludzi, leczył ich choroby, towarzyszył ich słabościom, pocieszał ich zmęczone serca: jest prawdziwie "miłosiernym arcykapłanem". Chciał "dzielić ciało i krew" z ludźmi, dzieląc z nimi wszystko: podobnie jak ubodzy cierpiał głód i pragnienie, podobnie jak prześladowani w imię sprawiedliwości, był znieważany, podobnie jak uwięzieni, był uwięziony. Tak, "właśnie dlatego, że został poddany próbie i osobiście cierpiał, jest w stanie przyjść z pomocą tym, którzy cierpią próbę", pisze autor listu. Ukrzyżowany niewinnie, Jezus uczynił krzyż ołtarzem ofiary, której był najwyższym kapłanem i ofiarą. Na krzyżu poniósł grzech ludzi, a przebaczając tym, którzy Go zabili, przebaczył całej ludzkości: złożył siebie w ofierze, "aby zadośćuczynić za grzechy ludu". Jest to tajemnica prawdziwie wielkiej i bezgranicznej miłości: Jezus ukrzyżowany, zamiast przeklinać, czyni krzyż miejscem błogosławieństwa dla wszystkich. Z tego ołtarza Chrystus, Arcykapłan, działa w imieniu ludu, przebacza i proponuje ludziom inne prawo: nie prawo zemsty, ale prawo miłosierdzia i przebaczenia. Jezus, "we wszystkim podobny do braci", staje się uczestnikiem ich największej słabości - śmierci. Nie przestawajmy dziękować za tę tajemnicę miłości, a przede wszystkim nie przestawajmy jednoczyć się z Tym, który zstąpił między nas, aby uczynić nas uczestnikami swojego życia.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
