Wspomnienie św. Wacława (†929), czczonego jako męczennika w Czechach. Wspomnienie Williama Quijano, młodego Salwadorczyka ze Wspólnoty Sant'Egidio, zabitego w 2009 r. przez okrucieństwo maras. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Wacława (†929), czczonego jako męczennika w Czechach. Wspomnienie Williama Quijano, młodego Salwadorczyka ze Wspólnoty Sant'Egidio, zabitego w 2009 r. przez okrucieństwo maras.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Łukasza 9,43-45
A wszyscy osłupieli ze zdumienia nad wielkością Boga.
Gdy tak wszyscy pełni byli podziwu dla wszystkich Jego czynów, Jezus powiedział do swoich uczniów: «Weźcie wy sobie dobrze do serca te właśnie słowa: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi». Lecz oni nie rozumieli tego powiedzenia; było ono zakryte przed nimi, tak że go nie pojęli, a bali się zapytać Go o nie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Nacisk wyrażony w słowach: „Weźcie wy sobie dobrze do serca” wydaje się pokonywać zatwardziałość serc uczniów w pojmowaniu prawdziwej tożsamości Jezusa. Pan usilnie ich uprzedza, by nie dali się oszukać przez podziw, jaki wszyscy czują wobec Niego, ponieważ czeka go upokarzająca i bolesna śmierć. Być „wydanym w ręce ludzi”,w języku biblijnym oznacza bolesny i okrutny los opuszczonej przez Boga osoby, zostawionej we władzy ludzi i ich sędzi. Dokładnie tak będzie w przypadku Jezusa. Ale pomimo takiej jasności – podkreśla ewangelista – uczniowie nie rozumieją. To uwaga, którą możemy odnieść także do nas, gdyż wiele razy jesteśmy odlegli, tak jak byli wtedy uczniowie, od myśli Jezusa, od Jego zmartwień, a przede wszystkim od sensu, który widział w swojej misji. Nie jest w ludzkiej sile ni władzy osiągnięcie zbawienia, lecz jedynie w drodze miłości do wszystkich; miłości, która sięga aż do oddania życia za samych wrogów. Ewangelista zauważa, że uczniowie wciąż nie rozumieją słów Jezusa: „Lecz oni nie rozumieli tego powiedzenia”. Tkwią w ciszy, bez pytania o wyjaśnienie. To zatwardziałe i pozbawione zaufania zachowanie. Nie akceptują swojej ignorancji i wolą pozostać w ciemności. Jezus jednak nie porzuca ich. Nie przestaje nauczać ich w nadziei, że powoli zrozumieją Ewangelię.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
