Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Łukasza 8,19-21
Wtedy przyszli do Niego Jego Matka i bracia, lecz nie mogli dostać się do Niego z powodu tłumu. Oznajmiono Mu: «Twoja Matka i bracia stoją na dworze i chcą się widzieć z Tobą». Lecz On im odpowiedział: «Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ewangelista Łukasz umiejscawia to wydarzenie tuż po przypowieści o siewcy i lampie, która powinna dawać światło. I nie robi tego przypadkowo. Pragnie bowiem podkreślić centralną rolę słuchania Słowa Bożego w życiu Kościoła i każdej wspólnoty chrześcijańskiej. Rodzina Jezusa jest złożona z tych, którzy go słuchają i próbują zastosować w praktyce Jego słowo. Możemy powiedzieć, że jest to alternatywna rodzina, nie w tym sensie, że sprzeciwia się więzom krwi, ale obierająca za fundament wszystkich więzi tę z Jezusem - która sprawia, że wszystkie pozostałe stają się bardziej solidne i silne. Łukasz pisze, że rodzina Jezusa jest „na dworze”, kontrastując ją z tymi, którzy są „w środku”, by słuchać Mistrza. Te słowa nie odnoszą się tylko do przestrzeni. Istnieje wyraźny podział między tymi, którzy są na zewnątrz, a więc nie słuchają, a tymi, którzy są w środku, a więc słuchają. Jezus poinformowany o obecności rodziny, odpowiada, że jego prawdziwa rodzina jest złożona z tych, którzy są w środku, wokół Niego, by go słuchać. Aby zostać członkiem tej rodziny, wymagane jest słuchanie Ewangelii i czynienie wysiłku, by wcielić ją w życie. Maryja, matka Jezusa, jest przykładem dla wszystkich. Była pierwszą, która uwierzyła w Słowo Boże ogłoszone jej przez anioła, jak wspomina Łukasz: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa”. Nie ma tu więc żadnej pogardy dla więzów rodzinnych. Wręcz przeciwnie, obecność Maryi pokazuje, że wiara – ta, którą posiadała wobec swojego syna – wzbogaca więzy rodzinne. Elżbieta, widząc wiarę Maryi, wypowiada na jej temat pierwsze błogosławieństwo Ewangelii: „Błogosławiona, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana”.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
