Wspomnienie św. Ireneo (†202), biskupa Lionu i męczennika: z Anatolii dotarł do Francji, aby głosić Ewangelię. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Ireneo (†202), biskupa Lionu i męczennika: z Anatolii dotarł do Francji, aby głosić Ewangelię.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 8,1-4
Gdy zszedł z góry, postępowały za Nim wielkie tłumy. A oto zbliżył się trędowaty, upadł przed Nim i prosił Go: ?Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić?. [Jezus] wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł: ?Chcę, bądź oczyszczony!?. I natychmiast został oczyszczony z trądu. A Jezus rzekł do niego: ?Uważaj, nie mów nikomu, ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich?.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jezus właśnie skończył wygłaszać Kazanie na Górze przed dużym tłumem. Nazwał błogosławionymi ubogich, udręczonych, cichych i tych, którzy łakną i pragną sprawiedliwości. Teraz schodzi z góry, jak Mojżesz zszedł z góry z tablicami Prawa. A oto ku prawu miłości, które Jezus właśnie ogłosił, przybiega trędowaty. Człowiek, którego prawo izolowało ze względu na chorobę i nieczystość, uznawano go za zaraźliwego. ?Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić!?. Jest to modlitwa prosta, ale pełna wiary: „Jeśli chcesz”. Jezus, który później powie uczniom: „pukajcie, a otworzą wam”, natychmiast otwiera drzwi swego miłosierdzia, wyciąga rękę, dotyka trędowatego i mówi do niego. A trąd znika. Jezus nie boi się zatrzymać przed chorym: troszczy się o niego, dotyka go i mówi mu słowa miłości. W ten sposób go leczy. Jezus - wykraczający poza rytualne gesty - pokazuje swoim uczniom, jak być blisko potrzebujących, jak się nimi opiekować. Taki jest sens słuchania, ręki wyciągniętej, aby dotknąć trędowatego, słów, które do niego kieruje. I jasno stwierdza, jaka jest wola Boża: „Chcę: bądź oczyszczony”. Taka powinna być zawsze wola uczniów i każdej wspólnoty chrześcijańskiej. Jezus uczy nas, jak przyjmować innych i jednocześnie przez tego trędowatego, uczy nas, jak mamy stać przed Nim samym. Wyciągnijmy do Niego rękę, a On nas uzdrowi.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
