Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 7,21-29
Nie każdy, który Mi mówi: "Panie, Panie!", wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Wielu powie Mi w owym dniu: "Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia, i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?" Wtedy oświadczę im: "Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości!"
Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki?.
Gdy Jezus dokończył tych mów, tłumy zdumiewały się Jego nauką. Uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak ich uczeni w Piśmie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To słowo z Ewangelii pomaga nam zrozumieć, gdzie jest stabilność życia. I w tym czasie naznaczonym tak dużą niestabilnością, w którym zdajemy sobie sprawę, jak niepewna jest nasza egzystencja i życie świata, te słowa wzywają nas do budowania naszego domu na skale. Nie tylko dla nas, ale dla wielu ludzi, którzy nie wiedzą, dokąd się udać. Żyjemy w czasie wojny ze wszystkimi jej konsekwencjami, jak mówi Jezus, jest to czas deszczu, wezbranych rzek, w których wieją wiatry: jak wielka burza i powódź, która chce wszystko zatopić. Ale „Pan jest dla nas ucieczką i mocą - jak mówi Psalm 45 - łatwo znaleźć u Niego pomoc w trudnościach”. Dlatego nie bójmy się, jeśli ziemia się zatrzęsie, jeśli góry upadną na dno morza. W trudnych chwilach pokusa bycia samemu i myślenia o sobie jest silna, ale okazuje się to wielkim oszustwem, ponieważ w czasie burzy to „piasek” powoduje zawalenie się domu. Jak napisał kardynał Martini: „nie możemy zapominać o przeciwniku, który zmęczeniem, nudą i frustracją osłabia nasze życie. Tam trzeba stawić mocny opór, stawić opór i wytrwać, wytrwać, wytrwać!” Najtrwalsza skała to ta, którą można znaleźć w głębinach, a którą trzeba znaleźć, czytając Biblię. Jezus mówi, że ten, kto pełni wolę Ojca, wejdzie do królestwa, a wolą Ojca nie jest stracić żadnego ze swoich dzieci i że odtąd każdy może mieć miejsce i dom, i że przygotowujemy go dla tych, którzy pozostawiono samych.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
