Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 7,6.12-14
Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie swych pereł przed świnie, by ich nie podeptały nogami, i obróciwszy się, was nie poszarpały.
Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie! Albowiem na tym polega Prawo i Prorocy.
Wchodźcie przez ciasną bramę! Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. Jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują!
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
„ Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie swych pereł przed świnie”. Obraz ten jest powiązany ze starożytnym kultem, który polegał na ofiarowaniu Bogu ciał zwierząt i owoców ziemi, zgodnie z zaleceniami Księgi Kapłańskiej (22,1-14). Nie należy dawać mięsa psom, które je depczą, ani rzucać pereł świniom, ponieważ je odrzucają. To zdanie nie odnosi się do ludzi, którzy nie nadawaliby się do przyjęcia Ewangelii. Jezus zachęca nas raczej, abyśmy nie traktowali Ewangelii lekko, ale traktowali ją z wielkim szacunkiem dla życia własnego i innych. Nie wolno nam marnować słów Ewangelii ani rzucać na wiatr słów nauczania. Ewangelia jest najcenniejszym skarbem, który należy cenić i nie można go wyrzucać. To samo dzieje się z tym, kto głosi, gdy nie strzeże Słowa Bożego z czcią, i to samo dzieje się z tymi, którzy słuchają za każdym razem pozwalając, by nauczanie w nich nie pozostało, ponieważ są zamknięci w sobie i nie słuchają już nikogo. Następnie ewangelista przytacza inną wypowiedź Jezusa: „Wszystko, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie!” Jest to sposób stosowania całego Prawa i Proroków. Zasada ta nazywana jest „złotą zasadą” i jest obecna w prawie wszystkich wielkich religiach świata. Oddaje mądrość, która pochodzi z góry i która została umieszczona w sercu każdego człowieka. Św. Mateusz formułuje to w sposób twierdzący, podkreślając, że nie wystarczy powstrzymywać się od zła, trzeba jeszcze czynić dobro. Ewangelia jest wąską bramą, która prowadzi do zbawienia. Można powiedzieć, że „wąska”, bo to mała książeczka, przypominająca małe drzwiczki. Ale to są drzwi, które otwierają się na Królestwo Boże. Tymczasem drzwi egoizmu, pychy, nienawiści, przemocy są szerokie: one wszystkie prowadzą do „zatracenia” - mówi Jezus prowadzony jej światłem ku Królestwu Bożemu.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
