Kościół armeński upamiętnia dziś Metz Yeghérn, czyli „Wielką Zbrodnię”. Jest to wspomnienie ludobójstwa z czasów I wojny światowej, w wyniku którego straciło życie ponad milion Ormian. Czytaj więcej
Kościół armeński upamiętnia dziś Metz Yeghérn, czyli „Wielką Zbrodnię”. Jest to wspomnienie ludobójstwa z czasów I wojny światowej, w wyniku którego straciło życie ponad milion Ormian.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jana 12,44-50
Jezus zaś tak wołał: «Ten, kto we Mnie wierzy, wierzy nie we Mnie, lecz w Tego, który Mnie posłał. A kto Mnie widzi, widzi Tego, który Mnie posłał. Ja przyszedłem na świat jako światło, aby każdy, kto we Mnie wierzy, nie pozostawał w ciemności. A jeżeli ktoś posłyszy słowa moje, ale ich nie zachowa, to Ja go nie sądzę. Nie przyszedłem bowiem po to, aby świat sądzić, ale aby świat zbawić. Kto gardzi Mną i nie przyjmuje słów moich, ten ma swego sędziego: słowo, które powiedziałem, ono to będzie go sądzić w dniu ostatecznym. Nie mówiłem bowiem sam od siebie, ale Ten, który Mnie posłał, Ojciec, On Mi nakazał, co mam powiedzieć i oznajmić. A wiem, że przykazanie Jego jest życiem wiecznym. To, co mówię, mówię tak, jak Mi Ojciec powiedział».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesus presents himself not only as the Father's envoy, but he is one with him. He came into the world as the true light that reveals the mystery of love hidden in God. Finally, the Son has revealed it to us: Jesus, God's "exegete," explains and shows us the Father's love. So, whoever hears the words of the Son will be saved, while whoever does not hear them or rejects them will be condemned. It is a matter of listening and keeping the Gospel word, that is, of welcoming it and putting it into practice, as Jesus said at the end of the Sermon on the Mount. Jesus speaks to save, not to condemn. He does not despise either the wick that barely smokes and is in danger of being shut off by a small puff or the cracked reed that is in danger of breaking at any moment. The real condemnation, in fact, does not come from the Word of God, but from the little faith we place in it: we do not believe that it can change hearts, that it can generate new feelings and actions. In fact, if we do not welcome the Word of God and make it life, how can it guide us, heal us, make us happy? We will be condemned to listen only to ourselves and remain prisoners of our own little horizon. Whereas if we listen to the Gospel of Christ, we are introduced into the very mystery of God: "What I speak, therefore, I speak just as the Father has told me." There is like a descending chain of love: the Father communicates the truth of his love to the Son, and the Son in turn communicates it to us. Every time we listen to the Word of God and approach the Eucharist we are welcomed into the mystery of communion with the Father, the Son and the Holy Spirit. The Lord lowers himself down to us to make us like him.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
