Wspomnienie Martina Luthera Kinga, zamordowanego w 1968 roku w Memphis w Stanach Zjednoczonych. Razem z Nim pamiętamy o wszystkich, którzy łakną i pragną sprawiedliwości.
Wspomnienie Martina Luthera Kinga, zamordowanego w 1968 roku w Memphis w Stanach Zjednoczonych. Razem z Nim pamiętamy o wszystkich, którzy łakną i pragną sprawiedliwości.
Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Mądrości 2,1.12-22
Mylnie rozumując, mówili sobie:
«Nasze życie jest krótkie i smutne.
Nie ma lekarstwa na śmierć człowieczą,
nie znamy nikogo, kto by wrócił z Otchłani.
Zróbmy zasadzkę na sprawiedliwego, bo nam niewygodny:
sprzeciwia się naszym sprawom,
zarzuca nam łamanie prawa,
wypomina nam błędy naszych obyczajów.
Chełpi się, że zna Boga,
zwie siebie dzieckiem Pańskim.
Jest potępieniem naszych zamysłów,
sam widok jego jest dla nas przykry,
bo życie jego niepodobne do innych
i drogi jego odmienne.
Uznał nas za coś fałszywego
i stroni od dróg naszych jak od nieczystości.
Kres sprawiedliwych ogłasza za szczęśliwy
i chełpi się Bogiem jako ojcem.
Zobaczmyż, czy prawdziwe są jego słowa,
wybadajmy, co będzie przy jego zejściu.
Bo jeśli sprawiedliwy jest synem Bożym,
Bóg ujmie się za nim
i wyrwie go z ręki przeciwników.
Dotknijmy go obelgą i katuszą,
by poznać jego łagodność
i doświadczyć jego cierpliwości.
Zasądźmy go na śmierć haniebną,
bo - jak mówił - będzie ocalony».
Tak pomyśleli - i pobłądzili,
bo własna złość ich zaślepiła.
Nie pojęli tajemnic Bożych,
nie spodziewali się nagrody za prawość
i nie docenili odpłaty dusz czystych.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Święty autor wkłada słowa oskarżenia w usta „bezbożnych” przeciwko „sprawiedliwym”, ukazując w ten sposób niegodziwość, która często dotyka wierzących i utrudnia im życie. Świadectwo i męczeńska śmierć Martina Luthera Kinga są symbolem prześladowań, dotykających chrześcijan, ponieważ są oni „przeszkodą” dla kultury przemocy, która wydaje się coraz bardziej narzucać ludziom. Wszystko, co przeszkadza bogatym i silnym w czerpaniu zysków kosztem biednych i słabych, musi zostać wyeliminowane, nawet przemocą. Świadectwo „sprawiedliwych” - nowych męczenników, którzy są jak baranki w świecie wilków - jest żywym zaprzeczeniem wobec szerzącej się przemocy. Sama ich obecność irytuje, a nawet staje się nie do zniesienia. Biblijny fragment opisuje rosnącą nienawiść wobec sprawiedliwych: od zastawiania sideł do obelg, aż po plan skazania ich na śmierć, będący bluźnierczym wyzwaniem wobec samego Boga. Łatwo jest dostrzec tu twarz Jezusa - sprawiedliwego, który cierpi i umiera z powodu bezbożności ludzi ujarzmionych przez ducha zła. Obok Jezusa pojawiają się twarze wszystkich wierzących, którzy nawet dzisiaj są „prześladowani dla sprawiedliwości” (Mt 5,10).
Autor Listu do Diogneta, starożytnego tekstu chrześcijańskiego napisanego w czasach prześladowań, pisze: chrześcijanie „są dla świata tym, czym dusza w ciele... Ciało nienawidzi duszy i chociaż go w niczym nie skrzywdziła, przecież z nią walczy, ponieważ przeszkadza mu w korzystaniu z rozkoszy. Świat też nienawidzi chrześcijan, chociaż go w niczym nie skrzywdzili, ponieważ są przeciwni jego rozkoszom”. Bycie „duszą świata” oznacza, że tylko ta miłość jest tchnieniem życia.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
