Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Ozeasza 14,2-10
Wróć, Izraelu, do Pana Boga twojego,
upadłeś bowiem przez własną twą winę.
Zabierzcie ze sobą słowa
i nawróćcie się do Pana!
Mówcie do Niego: «Przebacz nam całą naszą winę,
w ten sposób otrzymamy dobro
za owoc naszych warg.
Asyria nie może nas zbawić -
nie chcemy już wsiadać na konie
ani też mówić "nasz Boże"
do dzieła rąk naszych.
U Ciebie bowiem znajdzie litość sierota».
«Uleczę ich niewierność i umiłuję ich z serca,
bo gniew mój odwrócił się od nich.
Stanę się jakby rosą dla Izraela,
tak że rozkwitnie jak lilia
i jak topola rozpuści korzenie.
Rozwiną się jego latorośle,
będzie wspaniały jak drzewo oliwne,
woń jego będzie jak woń Libanu.
I wrócą znowu, by usiąść w mym cieniu,
i zboża uprawiać będą,
winnice sadzić, których sława
będzie tak wielka, jak wina libańskiego.
Co ma jeszcze Efraim wspólnego z bożkami?
Ja go wysłuchuję i Ja nań spoglądam,
Ja jestem jak cyprys zielony
i Mnie zawdzięcza swój owoc.
Któż jest tak mądry, aby to pojął,
i tak rozumny, aby to rozważył?»
Bo drogi Pańskie są proste:
kroczą nimi sprawiedliwi,
lecz potykają się na nich grzesznicy.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Wielki Post jest czasem powrotu. Podkreśla to także fragment z proroka Ozeasza, który napomina Izrael: „Wróć, Izraelu, do Pana, Boga twojego, upadłeś bowiem przez własną winę” (w. 2). Jest to rzeczywiście odpowiedni czas, by zajrzeć w siebie samych i ponownie zrozumieć, jak wielkie jest miłosierdzie Boga, a Jego Słowo decydujące w naszym życiu. Słuchając Pisma Świętego, na nowo rozumiemy nasz grzech i uczymy się, jak zwracać się do Pana. Prorok napomina lud: „Zabierzcie ze sobą słowa i nawróćcie się do Pana!” (w. 3). Moglibyśmy powiedzieć, że wskazuje nam, jak wrócić do Pana: chodzi tu o zrobienie miejsca w naszym umyśle i w naszym sercu na Słowo, które Bóg do nas kieruje. Grzech rzeczywiście rozpoczyna swoją drogę zniszczenia od przymierza, kiedy przestajemy słuchać Słowa Bożego, a zamiast tego słuchamy innych słów, innych wskazówek. Ozeasz daje to do zrozumienia Izraelitom, kiedy kładzie w ich usta słowa, do wypowiedzenia wobec Boga: „Asyria nie może nas zbawić, nie możemy już wsiadać na konie ani też mówić: nasz Boże do dzieła rąk naszych” (w. 4). Powrót do Boga, do którego namawia nas prorok, jest dokładnie powrotem do stania obok Pana i słuchania Go. I powtarza nam: „Uleczę ich niewierność, szczodrze obdarzę ich miłością, bo gniew mój odwrócił się od nich” (w. 5). Panu wystarcza nasza czuła bliskość. Moglibyśmy powiedzieć, że wystarczy rzeczywiście niewiele, aby On wzruszył się nad nami i wypełnił nas swoją przyjaźnią.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
