Wspomnienie modlitwy papieża Franciszka w czasie pandemii w 2020 na placu św. Piotra. Modlitwa za chorych i ofiary Covid-19 i wszystkich epidemii. Czytaj więcej
Wspomnienie modlitwy papieża Franciszka w czasie pandemii w 2020 na placu św. Piotra. Modlitwa za chorych i ofiary Covid-19 i wszystkich epidemii.
Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Jeremiasza 7,23-28
lecz dałem im tylko przykazanie: Słuchajcie głosu mojego, a będę wam Bogiem, wy zaś będziecie Mi narodem. Chodźcie każdą drogą, którą wam rozkażę, aby się wam dobrze powodziło. Ale nie usłuchali ani nie chcieli słuchać i poszli według zatwardziałości swego przewrotnego serca; odwrócili się plecami, a nie twarzą. Od dnia, kiedy przodkowie wasi wyszli z ziemi egipskiej, do dnia dzisiejszego posyłałem do was wszystkich moich sług, proroków, każdego dnia, bezustannie, lecz nie usłuchali Mnie ani nie nadstawiali swych uszu. Uczynili twardym swój kark, stali się gorszymi niż ich przodkowie. Powiesz im wszystkie te słowa, ale cię nie usłuchają; będziesz wołał do nich, lecz nie dadzą ci odpowiedzi. I odezwiesz się do nich: "To jest naród, który nie usłuchał głosu Pana, swego Boga, i nie przyjął pouczenia. Przepadła wierność, znikła z ich ust".
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Jeremiasz przytacza niemal dosłownie polecenie z Księgi Powtórzonego Prawa: „Słuchajcie mego głosu!”. Niestety, jak często zdarzało się ludowi Izraela, a także i nam, nie jest łatwo słuchać. Dzieje się tak, gdy jesteśmy skoncentrowani na nas samych, zmartwieni jedynie własnym zyskiem, własnym spokojem, własnym dobrostanem, lub kiedy mamy zaufanie jedynie do własnych przekonań, przyzwyczajeń i tradycji, także religijnych, a nie powierzamy się Panu i Jego Słowu. Ale Pan nie przestaje wysyłać swoich proroków, by wstrząsnąć głuchotą i zatwardziałością serc Izraelitów. Bogu dobrze znana jest nasza słabość. A jednak nie rezygnuje. Kontynuuje chęć zmieniania serc, poszerzania naszych umysłów, czynienia z nas uczestników Jego myśli i Jego własnego dzieła. Prosi proroka, by mówił do ludu z jasnością, bez ukrywania czegokolwiek: „To jest naród, który nie usłuchał głosu Pana, swego Boga, i nie przyjął pouczenia. Przepadła wierność, znikła z ich ust”. Uporczywość Pana w wysyłaniu proroków jest podobna do postawy siewcy z ewangelicznej przypowieści, który nie przestaje wychodzić, by siać ziarno wszędzie, w nadziei, że nie tylko wzrośnie, ale i wyda owoc.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
