Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Izajasza 58,9-14
Wtedy zawołasz, a Pan odpowie,
wezwiesz pomocy, a On [rzeknie]: "Oto jestem!"
Jeśli u siebie usuniesz jarzmo,
przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie,
jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu
i nakarmisz duszę przygnębioną,
wówczas twe światło zabłyśnie w ciemnościach,
a twoja ciemność stanie się południem.
Pan cię zawsze prowadzić będzie,
nasyci duszę twoją na pustkowiach.
Odmłodzi twoje kości,
tak że będziesz jak zroszony ogród
i jak źródło wody, co się nie wyczerpie.
Twoi ludzie zabudują prastare zwaliska,
wzniesiesz budowle z odwiecznych fundamentów.
I będą cię nazywać naprawcą wyłomów,
odnowicielem rumowisk - na zamieszkanie.
Jeśli powściągniesz twe nogi od przekraczania szabatu,
żeby w dzień mój święty spraw swych nie załatwiać,
jeśli nazwiesz szabat rozkoszą,
a święty dzień Pana - czcigodnym,
jeśli go uszanujesz przez unikanie podróży,
tak by nie przeprowadzać swej woli
ani nie omawiać spraw swoich,
wtedy znajdziesz twą rozkosz w Panu.
Ja cię powiodę w triumfie przez wyżyny kraju,
karmić cię będę dziedzictwem Jakuba, twojego ojca.
Albowiem usta Pańskie to wyrzekły».
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Fragment z Księgi proroka Izajasza kontynuuje refleksję nad postem przyjmowanym przez Boga. Potwierdza się, że powinien on tworzyć wyzwolenie dla uciemiężonych. Należy unikać „grożenia palcem i mówienia przewrotnie”, czyli złego osądu jak i złej mowy, praktyk tak bardzo rozpowszechnionych także dziś. Tekst zawiera w sobie potwierdzenie poprzednich wersów, w których prosi się o „otworzenie zgłodniałego serca”. Nie chodzi tu jedynie o dzielenie się jedzeniem z głodnymi, ale dzielenie się sobą samym, własnym sercem. Post, którego Bóg pragnie, staje się dzieleniem swojego życia z biednymi. Ten wybór, który angażuje osobiście, prowadzi do głębokiej zmiany swojego życia. Konsekwencje opisane w następnych wersetach są jasne: Pan będzie prowadził tych, którzy wybierają służenie biednym, da im siłę i uczyni niczym „zroszony ogród i jak źródło wody, co się nie wyczerpie”. Miłość do ubogich zmienia radykalnie życie i czyni je punktem odniesienia dla innych, wypływającym życiem dla świata. „I będą cię nazywać naprawiaczem wyłomów, odnowicielem uliczek – na zamieszkanie”. Kto służy potrzebującym, czyni miasto w ruinie żywym, możliwym do zamieszkania. Tekst dodaje ostatnie zaproszenie w odniesieniu do szabatu, dnia Pana. Istnieje rzeczywiście głęboka jedność między uczczeniem Pana w jego dniu a miłością dla biednych. Bez słuchania Słowa Bożego, bez pamięci o Jego miłości, każdy będzie zajęty sobą samym i praktykując tylko zewnętrzną religijność, pełną praktyk bez centrum i serca.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
