Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syracha 35,1-15
Kto zachowuje Prawo, mnoży ofiary,
a kto zważa na przykazania, składa ofiary dziękczynne.
Kto świadczy dobrodziejstwa, przynosi ofiary z najczystszej mąki,
a kto daje jałmużnę, składa ofiarę uwielbienia.
Oddalenie się od zła jest upodobaniem Pana,
a oddalenie się od niesprawiedliwości jest jak ofiara przebłagalna.
Nie ukazuj się przed Panem z próżnymi rękami,
wszystko to bowiem [dzieje się] według przykazania.
Dar ofiarny sprawiedliwego namaszcza ołtarz tłustością,
a przyjemny jej zapach unosi się przed Najwyższego.
Ofiara męża sprawiedliwego jest przyjemna,
a pamięć o niej nie pójdzie w zapomnienie.
Chwal Pana hojnym darem
i nie zmniejszaj ofiary z pierwocin rąk twoich!
Przy każdym darze twarz twoją rozpogódź
i z weselem poświęć dziesięcinę!
Dawaj Najwyższemu tak, jak On ci daje,
hojny dar według swej możności!
ponieważ Pan jest tym, kto odpłaca,
i siedemkroć razy więcej odda tobie.
Nie staraj się przekupić Go darem, bo nie będzie przyjęty,
ani nie pokładaj nadziei w ofierze niesprawiedliwej,
ponieważ Pan jest Sędzią,
który nie ma względu na osoby.
Nie będzie miał On względu na osobę przeciw biednemu,
owszem, wysłucha prośby pokrzywdzonego.
Nie lekceważy błagania sieroty
i wdowy, kiedy się skarży.
Czyż łzy wdowy nie spływają po policzkach,
a jej lament nie świadczy przeciw temu, kto je wyciska?
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Autor święty nawołuje do zjednoczenia kultu z przestrzeganiem Prawa: „Kto zachowuje Prawo, mnoży ofiary, a kto zważa na przykazania, składa ofiary biesiadne”. Syrach docenia kult, do tego stopnia, że napomina: „Nie pokazuj się przed Panem z próżnymi rękami... Dar ofiarny sprawiedliwego namaszcza ołtarz tłustością, a przyjemny zapach unosi się przed Najwyższego”. Wierzący jest wezwany, by uczynić to z radością. Jednakże autor potwierdza: „kto daje jałmużnę, jakby składał ofiarę uwielbienia”. A następnie: „Odejście od niesprawiedliwości jest jak ofiara przebłagalna”. Ta podwójna uwaga na kult i przestrzeganie Prawa i praktykowanie miłości jest obecna we wszystkich Pismach. Jej spełnienie wypełni się wraz z Jezusem, który czyni z miłości do Boga i bliźniego wypełnienie całego Prawa. Przestrzeganie przykazań Pana, życie religią bez skazy, pomoc biednym i słabym, to jest prawdziwy kult, którzy należałoby przedstawiać Panu. Słowa Syracha przywołują te należące do Ozeasza (6,6) i przywołane przez św. Mateusza: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary” (12,7). Zarysowuje się w ten sposób prawdziwa religia: wierzący, który przestrzega Słowa Bożego „nie pokazuje się przed Panem z próżnymi rękami”, ponieważ ma przed sobą Boga, tak jak mu nakazano. Jezus umiejscawia miłosierdzie w centrum głoszenia Królestwa: kult Boga będzie polegał na czynieniu dobra potrzebującym. Ofiara zaś jest mierzona poprzez hojność skierowaną do biednych, poprzez rękę wyciągniętą do tych, którzy cierpią głód i nagość, poprzez bliskość wobec wszystkich tych, którzy potrzebują pomocy i pocieszenia. Dla Jezusa miłosierdzie jest prawdziwym sposobem bycia Boga. Pan, który nie wyróżnia ludzi, daje wszystkim Swoją miłość, „wysłucha prośby pokrzywdzonego”, a zwłaszcza sieroty i wdowy. Także uczeń, który pragnie pozostać w obecności Boga, powinien żyć tym samym miłosierdziem.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
