Modlitwa o jedność chrześcijan. Szczególne wspomnienie wspólnot chrześcijańskich w Afryce. Czytaj więcej
Modlitwa o jedność chrześcijan. Szczególne wspomnienie wspólnot chrześcijańskich w Afryce.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List do Hebrajczyków 7,25-8,6
Przeto i zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego zbliżają się do Boga, bo zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi. Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego, który nie jest obowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie. Prawo bowiem ustanawiało arcykapłanami ludzi obciążonych słabością, słowo zaś przysięgi, złożonej po nadaniu Prawa, [ustanawia] Syna doskonałego na wieki. Sedno zaś wywodów stanowi prawda: takiego mamy arcykapłana, który zasiadł po prawicy tronu Majestatu w niebiosach, jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku zbudowanego przez Pana, a nie przez człowieka. Każdy bowiem arcykapłan ustanawiany jest do składania darów i ofiar, przeto potrzeba, aby Ten także miał coś, co by ofiarował. Gdyby więc był na ziemi, to nie byłby kapłanem, gdyż są tu inni, którzy składają ofiary według postanowień Prawa. Usługują oni obrazowi i cieniowi rzeczywistości niebieskich. Gdy bowiem Mojżesz miał zbudować przybytek, to w ten sposób został pouczony przez Boga. Patrz zaś - mówi - abyś uczynił wszystko według wzoru, jaki ci został ukazany na górze. Teraz zaś otrzymał w udziale o tyle wznioślejszą służbę, o ile stał się pośrednikiem lepszego przymierza, które oparte zostało na lepszych obietnicach.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
“Takiego mamy Arcykapłana, który zasiadł po prawicy tronu Majestatu w niebiosach, jako sługa ßwiàtyni i prawdziwego przybytku zbudowanego przez Pana, a nie przez człowieka". Znajdujemy się w samym sercu wiary chrześcijańskiej: Jezus ofiarował za nas swoje życie, niewinną ofiarę, jedyną ofiarę, dzięki której stał się pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem. Dzięki Niemu możemy otrzymać przebaczenie, wejść w komunię z Bogiem i żyć w przymierzu z Panem. Swoją śmiercią i zmartwychwstaniem zapoczątkował pełnię Królestwa, czas pełnego zbawienia. W ten sposób rozumiemy centralne znaczenie niedzielnej liturgii eucharystycznej, w której jesteśmy odrodzeni do nowego życia i ukonstytuowani jako Ciało Chrystusa. Nie tylko to; samo stworzenie jest zaangażowane w czas ostateczny. Tak jak żydowski szabat jest postrzegany w Księdze Rodzaju jako wypełnienie stworzenia, tak niedziela chrześcijan wypełnia nowe stworzenie, ustanowione przez śmierć i zmartwychwstanie Pana. Oczywiście dzisiaj jest to dla nas i dla stworzenia częściowe wypełnienie, ponieważ tylko w Chrystusie Jezusie śmierć i zepsucie zostały pokonane. Rzeczywiście, z nadzieją oczekujemy ostatecznego wypełnienia, kiedy "śmierci już odtąd nie będzie, ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły" (Ap 21:4). Dlatego wszyscy potrzebujemy tego najwyższego kapłana na wzór Melchizedeka, aby mógł nadal ofiarowywać swoje życie za nas, dając nam swój chleb, czyniąc siebie pokarmem w tym Słowie, które staje się chlebem i pokarmem życia wiecznego.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
