Modlitwa o pokój w bazylice Świętej Marii na Zatybrzu.
Modlitwa o jedność chrześcijan.
Czytaj więcej
Modlitwa o pokój w bazylice Świętej Marii na Zatybrzu.
Modlitwa o jedność chrześcijan.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List do Hebrajczyków 5,1-10
Każdy bowiem arcykapłan z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy. Może on współczuć z tymi, którzy nie wiedzą i błądzą, ponieważ sam podlega słabości. I ze względu na nią powinien jak za lud, tak i za samego siebie składać ofiary za grzechy. I nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga jak Aaron. Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył sławą przez to, iż stał się arcykapłanem, ale [uczynił to] Ten, który powiedział do Niego:
Ty jesteś moim Synem,
Jam Cię dziś zrodził,
jak i w innym [miejscu]:
Tyś jest kapłanem na wieki
na wzór Melchizedeka.
Z głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swego zanosił On gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości.
A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają, nazwany przez Boga kapłanem na wzór Melchizedeka.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Te słowa z Listu do Hebrajczyków pomagają nam głębiej zastanowić się nad Jezusem, "arcykapłanem". W tradycji świątynnej arcykapłan był jedyną osobą, która raz w roku mogła wejść do "Miejsca Najświętszego", najbardziej wewnętrznej części świątyni w Jerozolimie. Działo się to w święto Jom Kippur, Dzień Pojednania, całkowicie poświęcony modlitwie i pokucie, aby otrzymać Boże przebaczenie. Jezus jest przedstawiony w tym liście jako nowy arcykapłan. On, z powodu cierpienia i posłuszeństwa okazanego Bogu, stał się przyczyną zbawienia dla wszystkich, nie tylko dla narodu izraelskiego. Nie ma już potrzeby składania ofiar przebłagalnych na odpuszczenie grzechów w świątyni jerozolimskiej: sam Jezus, z powodu cierpienia, które poniósł, jest tym, który teraz uzyskuje przebaczenie i zbawienie dla wszystkich ludzi. Autor interpretuje ziemskie życie Jezusa jako kapłańską ofiarę złożoną z "próśb i błagań, z głośnym wołaniem i płaczem, do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci i został wysłuchany dzięki swej uległości.". On, syn Boży, został ogłoszony kapłanem według porządku Melchizedeka, kapłana wspomnianego w 14 rozdziale Księgi Rodzaju, a później w Psalmie 110, cytowanym w liście. Melchizedek, król Salemu (Jerozolimy), udał się do Abrahama, ofiarując mu chleb i wino, i pobłogosławił go: "Błogosławiony niech będzie Abraham od Boga Najwyższego, Stworzyciela nieba i ziemi". Nie był kapłanem Boga Izraela, ale rozpoznał w Abrahamie obecność Boga Najwyższego. Dzięki Jezusowi każdy z nas, niezależnie od narodu, do którego należymy, może uczestniczyć w ofierze zbawienia, którą Jezus złożył na krzyżu. Rzeczywiście, każdy z nas, poprzez własne świadectwo, może pomóc innym, nawet tym, którzy są daleko od Boga, rozpoznać Boga Najwyższego, Ojca Jezusa.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
