Wspomnienie św. Antoniego Opata (†356). Poszedł za Panem na pustynię egipską i był ojcem wielu mnichów. Dzień refleksji nad związkami między judaizmem i chrześcijaństwem. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Antoniego Opata (†356). Poszedł za Panem na pustynię egipską i był ojcem wielu mnichów. Dzień refleksji nad związkami między judaizmem i chrześcijaństwem.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List do Hebrajczyków 4,1-5.11
Lękajmy się przeto, gdy jeszcze trwa obietnica wejścia do Jego odpoczynku, aby ktoś z was nie mniemał, iż jest jej pozbawiony. Albowiem i myśmy otrzymali dobrą nowinę, jak i tamci, lecz tamtym słowo usłyszane nie było pomocne, gdyż nie łączyli się przez wiarę z tymi, którzy je usłyszeli. Wchodzimy istotnie do odpoczynku my, którzy uwierzyliśmy, jak to powiedział:
Toteż przysiągłem w gniewie moim:
Nie wejdą do mego odpoczynku,
aczkolwiek dzieła były dokonane od stworzenia świata. Powiedział bowiem [Bóg] na pewnym miejscu o siódmym dniu w ten sposób: I odpoczął Bóg w siódmym dniu po wszystkich dziełach swoich. I znowu na tym [miejscu]: Nie wejdą do mego odpoczynku. Spieszmy się więc wejść do owego odpoczynku, aby nikt nie szedł za tym samym przykładem nieposłuszeństwa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
The temptation that Christians face, and about which the author of the Letter wants to warn us, is similar to the temptation faced by the Israelites who had reached the border of Canaan, that is, the temptation to stay behind and not enter the promised land, the temptation to withdraw from God's love and refuse to be enveloped in God's embrace. And yet this is precisely the good news the Lord came to give humanity. And in the new time begun by Jesus, all of this is even clearer: he came to earth to love us; he not only takes nothing away from us, but gives us everything. Jesus too, we could say, does not "stay behind;" indeed he descended to the point of giving his very life for us. Instead, we are the ones who are tempted not to "enter his rest." Many times we are afraid of letting the Lord embrace us, letting him love us and we prefer the sadness of being alone. The author calls "disobedience" this behaviour by which we prefer ourselves to the rest God proposes to us. This is why Jesus comes towards us and says to us: "Come to me, all you that are weary and are carrying heavy burdens, and I will give you rest" (Mt 11:28). The Church, the community of brothers and sisters, is already living in the day of "rest," the "seventh day," in which God reigns over everyone with love. The author is right to urge believers to strive to enter this rest, "Let us therefore make every effort to enter that rest, so that no one may fall through such disobedience as theirs."
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
