Modlitwa za chorych w Bazylice Najświętszej Marii Panny na Zatybrzu. Czytaj więcej
Modlitwa za chorych w Bazylice Najświętszej Marii Panny na Zatybrzu.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List do Hebrajczyków 1,1-6
Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat. Ten [Syn], który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach. On o tyle stał się wyższym od aniołów, o ile odziedziczył wyższe od nich imię.
Do którego bowiem z aniołów powiedział kiedykolwiek:
Ty jesteś moim Synem,
Jam Cię dziś zrodził?
I znowu:
Ja będę Mu Ojcem,
a On będzie Mi Synem.
Skoro zaś znowu wprowadzi Pierworodnego na świat, powie:
Niech Mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży!
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List do Hebrajczyków, kazanie skierowane do chrześcijan pierwszego pokolenia naznaczonego szczególnie silną wrogością, rozpoczyna się ogólnym spojrzeniem na historię zbawienia. Od razu okazuje się, że bohaterem tej historii jest sam Bóg. To On zdecydował się wejść w dialog z ludzkością od najdawniejszych czasów i na różne sposoby, zwłaszcza za pośrednictwem proroków. Bóg Biblii nie pozostaje w niebiosach, ale przemawia do ludzkości. Pismo Święte jest niczym innym jak narracją tego dialogu, który trwa ze wszystkimi, którzy je otwierają. Dlatego duchowość wierzącego polega na słuchaniu Słowa, które Bóg do nas kieruje. Wierzący jest przede wszystkim osobą, która słucha. Nieprzypadkowo autor listu ubolewa nad opieszałością chrześcijan w słuchaniu Pisma Świętego. I ostrzega, że przez brak słuchania człowiek staje się "opóźniony w zrozumieniu" (5:11). Dla Izraela słuchanie Boga było najważniejsze. A jeśli w historii narodu wybranego były trudne i uciążliwe momenty, to pojawiały się one wtedy, gdy ludzie stawali się głusi na Boże słowa. Oto objawiona tajemnica, do której przyjęcia jesteśmy zaproszeni: Bóg w czasach ostatecznych postanowił przemówić do nas bezpośrednio, bez pośredników, przez własnego Syna. Słowo, które stało u początków stworzenia, stało się ciałem. A my, za jego pośrednictwem - jest nim sam Jezus - możemy wejść w bezpośredni dialog z Ojcem, który jest w niebie. Taka bezpośrednia relacja z Bogiem ratuje nas przed samotnością i śmiercią. Słuchanie Go, posłuszeństwo Mu, rozmawianie z Nim, działanie zgodnie z Jego wolą jest tajemnicą naszego zbawienia i zbawienia świata.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
