Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Izajasza 7,10-14
I znowu Pan przemówił do Achaza tymi słowami: «Proś dla siebie o znak od Pana, Boga twego, czy to głęboko w Szeolu, czy to wysoko w górze!» Lecz Achaz odpowiedział: «Nie będę prosił, i nie będę wystawiał Pana na próbę». Wtedy rzekł [Izajasz]:
«Słuchajcie więc, domu Dawidowy:
Czyż mało wam
naprzykrzać się ludziom,
iż naprzykrzacie się także mojemu Bogu?
Dlatego Pan sam da wam znak:
Oto Panna pocznie i porodzi Syna,
i nazwie Go imieniem Emmanuel.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Królestwu Izraela grozi pokonanie przez Asyryjczyków – znacznie silniejszy naród, zdeterminowany do rozszerzenia swojej władzy. Król Achaz jest zaniepokojony i zwraca się do Izajasza, aby znaleźć pocieszenie w Słowie Bożym. Prorok stara się uspokoić króla, zachęcając go, aby zaufał Bogu i poprosił o znak, który potwierdzi jego słowo. Jednak król, który rządził arogancko, a teraz ogarnia go strach w obliczu potęgi wroga, nie ufa słowom proroka. Obnosząc się z wątpliwą religijnością, odpowiada prorokowi, że nie chce „wystawiać Pana na próbę”. Izajasz, zirytowany nieufnością króla, odpowiada, że sam Pan da mu znak: „Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel”. Słowo proroka otwiera przed Achazem nieoczekiwaną przyszłość, która jednak nie wypełni się za jego czasów, ale wypełni się dla zbawienia ludu Izraela i wszystkich narodów ziemi. Wiara chrześcijańska interpretuje ten fragment, odnosząc go do narodzin Jezusa, jak czytamy w Ewangelii według św. Mateusza: „A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: «Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel», to znaczy: Bóg z nami” (Mt 1, 22-23). Ten biblijny fragment ukazuje wielki plan Boga wobec wszystkich narodów ziemi – plan powszechnego zbawienia. Ojciec w niebie powierza Jezusowi i jego uczniom wielkie zadanie przekazywania Ewangelii miłości aż po krańce ziemi.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
