Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Łukasza 9,1-6
Wtedy zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych. Mówił do nich: «Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, tam pozostańcie i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśli was gdzie nie przyjmą, wyjdźcie z tego miasta i strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim!» Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dwunastu nie zostało wysłanych, aby nauczać nowej doktryny, ale aby ustanowić nowe królestwo, aby zrealizować uwolnienie ludzi z niewoli grzechu i śmierci. Jezus daje im moc nad wszystkimi demonami. Tak, każdy duch niewoli musi być wypędzony. Głoszenie Ewangelii królestwa zaczyna się poprzez fakty, poprzez akty uwolnienia, wraz z ewidentnymi znakami nowego czasu: czasu miłosierdzia, miłości, sprawiedliwości i pokoju. Wiara chrześcijańska nie jest ideologią, którą należy przeciwstawiać innym, nie jest myślą dla szczególnych osób, być może dla niektórych bohaterów ascezy. Wiara ma moc przemiany: zmienia serce tych, którzy decydują się odpowiedzieć na wezwanie Jezusa. A z nowych serc rodzi się nowa historia. Wiara chrześcijańska nie zamyka się w chciwym indywidualizmie. Wręcz przeciwnie, popycha do zmiany historii, aby przybliżyć królestwo miłości, którą Jezus przybył, aby ogłosić. Dwunastu – jak zauważa Łukasz – „wyszło więc i chodziło po wsiach”. Każdy wierzący jest wezwany do podążania za Jezusem, by przekazywać tę samą Ewangelię. Ta misja wymaga pozbycia się swojego „ja” i swojej roli. I już od tego momentu możemy pojąć zapał, który popycha uczniów do pójścia od domu do domu, od wioski do wioski, od miasta do miasta: aby nikt nie został pozbawiony Ewangelii.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
