Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 9,9-13
Odchodząc stamtąd, Jezus ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!» On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i siedzieli wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to, faryzeusze mówili do Jego uczniów: «Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?» On usłyszawszy to, rzekł: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary. Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Podczas drogi Jezus widzi Mateusza, celnika, poborcę podatkowego odpowiedzialnego za pobieranie podatków na rzecz Rzymian. Z tego powodu celników uważano za ludzi nieuczciwych i pogardzanych. Jezus podchodzi do niego i woła: „Pójdź za mną”. Mateusz, w przeciwieństwie do wielu ludzi uważających się za religijnych i czystych, natychmiast wstaje i zaczyna naśladować Jezusa. Z grzesznika, jakim był, staje się wzorem naśladowania dla uczniów wszystkich czasów. A dzięki Ewangelii noszącej jego imię stał się także dla wielu przewodnikiem. My także podążamy za tym celnikiem i grzesznikiem, który prowadzi nas do poznania i miłości Pana Jezusa. Mateusz od razu zaprasza Jezusa na wieczerzę. Zbierają się tam także jego przyjaciele, celnicy, a nawet niektórzy grzesznicy. Niektórzy faryzeusze zgorszeni tą sceną mówią do uczniów: „Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?”. Jezus interweniuje bezpośrednio w ten spór słowami: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają”. Dla niego bowiem nigdy nie ma manichejskiego podziału na dobro i zło, na sprawiedliwych i grzeszników. Jezus chce tylko wyjaśnić, jaka jest jego misja: przyszedł, aby pomagać i uzdrawiać, wyzwalać i zbawiać. I dodaje cytat zaczerpnięty z proroka Ozeasza: „Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”. W tekście proroka (Oz 6,6) termin „ofiara” odnosi się do praktyk kultu. Dla Jezusa to nie obrzędy zbawiają, ale miłosierdzie Boże. Dlatego idą za Nim ci, którzy odczuwają potrzebę, aby Bóg uzdrowił ich rany i pomógł im w grzechach. Przybliżając się jeszcze bardziej do każdego z nas, Jezus dodaje: „Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników”.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
