MODLITWA NA KAŻDY DZIEŃ

XIII Niedziela Zwykła
Wspomnienie pierwszych męczenników Kościoła Rzymskiego podczas prześladowań Nerona.

Pierwsze czytanie

Mądrości 1,13-15; 2,23-24

Bo śmierci Bóg nie uczynił
i nie cieszy się ze zguby żyjących.
Stworzył bowiem wszystko po to, aby było,
i byty tego świata niosą zdrowie:
nie ma w nich śmiercionośnego jadu
ani władania Otchłani na tej ziemi.
Bo sprawiedliwość nie podlega śmierci.
Bo dla nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka -
uczynił go obrazem swej własnej wieczności.
A śmierć weszła na świat przez zawiść diabła
i doświadczają jej ci, którzy do niego należą.

Psalm responsoryjny

Psalm 30

Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś.

Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś
i nie pozwoliłeś mym wrogom naśmiewać się ze mnie.
Panie, Boże mój, z krainy umarłych wywołałeś moją duszę
i ocaliłeś mi życie spośród schodzących do grobu.

Śpiewajcie psalm wszyscy miłujący Pana
i pamiętajcie o Jego świętości.
Gniew Jego bowiem trwa tylko przez chwilę,
a Jego łaska przez całe życie.

Wysłuchaj mnie, Panie, zmiłuj się nade mną,
Panie, bądź moją pomocą.
Zamieniłeś w taniec mój żałobny lament.
Boże mój i Panie, będę Cię sławił na wieki.
 
 

Drugie czytanie

2 List do Koryntian 8,7.9.13-15

A podobnie jak obfitujecie we wszystko, w wiarę, w mowę, w wiedzę, we wszelką gorliwość, w miłość naszą do was, tak też obyście i w tę łaskę obfitowali. Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić. Nie o to bowiem idzie, żeby innym sprawiać ulgę, a sobie utrapienie, lecz żeby była równość. Teraz więc niech wasz dostatek przyjdzie z pomocą ich potrzebom, aby ich bogactwo było wam pomocą w waszych niedostatkach i aby nastała równość według tego, co jest napisane: Nie miał za wiele ten, kto miał dużo. Nie miał za mało ten, kto miał niewiele.

Czytanie Ewangelii

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Marka 5,21-43

Gdy Jezus przeprawił się z powrotem w łodzi na drugi brzeg, zebrał się wielki tłum wokół Niego, a On był jeszcze nad jeziorem. Wtedy przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu do nóg i prosił usilnie: ?Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła?. Poszedł więc z nim, a wielki tłum szedł za Nim i zewsząd na Niego napierał.
A pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele przecierpiała od różnych lekarzy i całe swe mienie wydała, a nic jej nie pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej. Słyszała ona o Jezusie, więc przyszła od tyłu, między tłumem, i dotknęła się Jego płaszcza. Mówiła bowiem: ?Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa?. Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w ciele, że jest uzdrowiona z dolegliwości. A Jezus natychmiast uświadomił sobie, że moc wyszła od Niego. Obrócił się w tłumie i zapytał: ?Kto się dotknął mojego płaszcza?? Odpowiedzieli Mu uczniowie: ?Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a pytasz: Kto się Mnie dotknął?. On jednak rozglądał się, by ujrzeć tę, która to uczyniła. Wtedy kobieta przyszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co się z nią stało, upadła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę. On zaś rzekł do niej: ?Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź uzdrowiona ze swej dolegliwości!?.

Gdy On jeszcze mówił, przyszli ludzie od przełożonego synagogi i donieśli: ?Twoja córka umarła, czemu jeszcze trudzisz Nauczyciela?? Lecz Jezus słysząc, co mówiono, rzekł przełożonemu synagogi: ?Nie bój się, wierz tylko!?. I nie pozwolił nikomu iść z sobą z wyjątkiem Piotra, Jakuba i Jana, brata Jakubowego. Tak przyszli do domu przełożonego synagogi. Wobec zamieszania, płaczu i głośnego zawodzenia, wszedł i rzekł do nich: ?Czemu robicie zgiełk i płaczecie? Dziecko nie umarło, tylko śpi?. I wyśmiewali Go. Lecz On odsunął wszystkich, wziął z sobą tylko ojca, matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie dziecko leżało. Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: ?Talitha kum?, to znaczy: "Dziewczynko, mówię ci, wstań!" Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia. Przykazał im też z naciskiem, żeby nikt o tym nie wiedział, i polecił, aby jej dano jeść.

 

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Homilia

Pomiędzy Jezusem a tłumem istnieje jakby nierozerwalna więź. To współczucie prowadzi Go do życia wśród mężczyzn i kobiet tego świata, z ich radościami i nadziejami, ich smutkami i niepokojami, jak przypomina Sobór Watykański II w Gaudium et spes.
Ewangelia przedstawia mężczyznę, Jaira, i chorą, bezimienną kobietę, która wyłania się z tego tłumu. Obydwoje potrzebujący, wręcz zrozpaczeni, podchodzą do Jezusa. Jair, miejscowy dostojnik, przedziera się przez tłum i na kolanach błaga Jezusa: ?Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła? . Jest człowiekiem bogatym, ale bezsilnym w obliczu zła. A Jezus natychmiast „idzie z nim”. Ile razy powtarza swoim uczniom, że zarówno Ojciec w niebie, jak i On wysłuchują tych, którzy modlą się z wiarą! I oto podczas drogi chora kobieta miesza się z tłumem i zbliża się do Jezusa. Przez dwanaście lat bezskutecznie próbowała się wyleczyć, wydając sporo pieniędzy. Jej choroba, ciągła utrata krwi, była szczególna, uczyniła ją trwale nieczystą. I wiedziała, że w swoim stanie nie może nikogo dotykać. Uważa jednak, że wystarczy dotknąć rąbka Jego płaszcza. Podchodzi do Niego od tyłu, tak aby nie zostać rozpoznana. I rzeczywiście nikt jej nie zauważył. Z wyjątkiem Jezusa. Uczniowie widzą tylko anonimowy tłum. Ale Jezus ją widzi. Miłość, jak mówił Benedykt XVI, to serce, które widzi. Jezus zrozumiał, że wyszła z Niego moc, jak pisze ewangelista. A miłość jest zawsze także siłą, która wychodzi i prowadzi do wyjścia, do zaspokojenia potrzeb innych.
To samo dzieje się bezpośrednio potem z córką Jaira. Na wieść o śmierci dziewczynki Jair godzi się z nieuniknionym. Ale Jezus - ku zdumieniu wszystkich - zachęca go, aby nie tracił nadziei i poszedł za Nim. Mówi do dwunastoletniej dziewczynki: „Dziewczynko, mówię ci: wstań!”, używając tego samego czasownikiem, który określa zmartwychwstanie, bierze ją za rękę i stawia na nogi. Jezus jest obliczem miłosierdzia Bożego, które jest silniejsze od zła i śmierci.