Uroczystość świętych apostołów Piotra i Pawła, męczenników w Rzymie w latach 60-70 pierwszego wieku.
Wspomnienie błogosłąwionego Raimondo Lullo (†1316): Katalończyka, bliskiego duchowo św. Franciszkowi, kochał muzułmanów i promował dialog między wierzącymi.
Czytaj więcej
Uroczystość świętych apostołów Piotra i Pawła, męczenników w Rzymie w latach 60-70 pierwszego wieku.
Wspomnienie błogosłąwionego Raimondo Lullo (†1316): Katalończyka, bliskiego duchowo św. Franciszkowi, kochał muzułmanów i promował dialog między wierzącymi.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli z Nim umieramy, z Nim też żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 16,13-19
Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: ?Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?? A oni odpowiedzieli: ?Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków?. Jezus zapytał ich: ?A wy za kogo Mnie uważacie?? Odpowiedział Szymon Piotr: ?Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego?. Na to Jezus mu rzekł: ?Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie?.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli z Nim umieramy, z Nim też żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dziś obchodzimy święto świętych apostołów Piotra i Pawła, święto towarzyszące historii Kościoła, w szczególności wspólnoty chrześcijańskiej Rzymu, gdzie obaj apostołowie dawali świadectwo swojej wiary w ostatnich latach życia aż po męczeństwo. Piotr został powołany, gdy naprawiał sieci na brzegach Morza Galilejskiego. Był prostym rybakiem, ale czuł pragnienie nowego świata. Rzeczywiście, gdy tylko Jezus powołał go do szerszego życia i do łowienia ludzi, a nie ryb, natychmiast porzucił sieci i poszedł za Nim. Ale prawdziwy Piotr - uczeń, któremu Jezus powierza swoją owczarnię - jest tym słabym, który pozwala się poruszyć Duchowi Bożemu i przede wszystkim głosi: „Ty jesteś Chrystus, Syn Boga żywego” jak czytamy w Ewangelii (Mt 16,16). Pan uczynił tę słabość „kamieniem” duchowej budowli, której wszyscy jesteśmy częścią.
Pawła, jako młodego człowieka, spotykamy obok tych, którzy kamienują Szczepana; pilnował płaszczy kamienujących. Wykazywał się gorliwością w walce z młodą wspólnotą chrześcijańską. Dostał nawet pozwolenie na jej prześladowanie. Ale w drodze do Damaszku Pan rzucił go na ziemię z powodu pewności siebie i dumy. A gdy leżał w kurzu, podniósł oczy ku niebu i ujrzał Pana, który mu powiedział: ?Dlaczego mnie prześladujesz??. Szaweł poczuł dotyknięcie serca: łzy nie płynęły z jego oczu, ale te pozostały zamknięte. I dał się poprowadzić za rękę do Damaszku, gdzie po wysłuchaniu Ewangelii otworzył oczy i stał się głosicielem Ewangelii, która burzy mury podziałów: nie ma już Żyda ani Greka, ani niewolnika, ani wolnego.
Podczas dzisiejszej uroczystości Kościół wspomina ich razem, jakby chcąc zjednoczyć ich cenne świadectwo. Obaj, swoimi różnymi bogactwami i charyzmatami, naznaczyli jeden Kościół Chrystusowy. Dziś, gdy w sercach wielu na nowo tworzą się granice, oddzielając jednych od drugich, ich świadectwo nie przestaje głosić tej miłości bez granic, która jako jedyna może ocalić nasz świat. Aby pokazać wszystkim drogę zbawienia, potrzebna jest siła wiary Piotra i powszechność wiary Pawła.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
