Kościoły wschodni i zachodni wspominają narodziny Jana Chrzciciela, ?największego między narodzonymi z niewiast?, który przygotował drogę Panu. Czytaj więcej
Kościoły wschodni i zachodni wspominają narodziny Jana Chrzciciela, ?największego między narodzonymi z niewiast?, który przygotował drogę Panu.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Łukasza 1,57-66.80
Dla Elżbiety zaś nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: ?Nie, lecz ma otrzymać imię Jan?. Odrzekli jej: ?Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię?. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: ?Jan będzie mu na imię?. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: ?Kimże będzie to dziecię?? Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem, a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Kościół świętuje dzisiaj narodziny Jana Chrzciciela. To pradawne święto. Wraz z Maryją, Matką Jezusa, Jan Chrzciciel jest jedynym świętym, którego dzień urodzenia Kościół również pamięta. A dzieje się tak dlatego, że życie obojga - od chwili ich narodzin - jest bezpośrednio i wyraźnie związane z Jezusem: Maryja i Jan urodzili się dla Jezusa, ona, aby być Jego Matką, a on, aby przygotować Mu drogę. Ewangelista Łukasz opowiada o jego narodzinach w sposób analogiczny do narodzin Jezusa. Również na nim spoczęło spojrzenie Pana. Narodziny tego dziecka odmieniły życie dwojga starszych rodziców, gdy wydawało się, że wszelka nadzieja zniknęła z powodu bezpłodności Elżbiety. Ten syn jest z pewnością darem Boga dla tych dwojga, postrzegają oni tego syna jako jako ukoronowanie swojego życia. I poprzez te dzieci Maryja, Józef, Elżbieta i Zachariasz stają się uczestnikami wielkiego planu Boga dla świata. Jan - owoc słowa anioła - jest prorokiem, którego posłał Bóg, aby przygotować drogę Zbawicielowi i wskazać Go ludziom swoich czasów. Przykład Jana Chrzciciela pomaga chrześcijanom zwrócić wzrok na Jezusa, Mesjasza posłanego przez Boga, aby nas wybawić z niewoli grzechu. To, co przydarzyło się Chrzcicielowi, dotyczy każdego z nas: jesteśmy owocem Bożej miłości i nikt nie rodzi się przez przypadek. Wszyscy jesteśmy darem Boga, abyśmy mogli stać się uczniami Jezusa i przygotować serca ludzi na przyjęcie Go jako Zbawiciela świata.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
