Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 6,19-23
Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się, i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.
Światłem ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko jest zdrowe, całe twoje ciało będzie w świetle. Lecz jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie w ciemności. Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność!
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
W naszym świecie panuje swego rodzaju dyktatura materializmu, która wymaga od nas poddania się prawu konsumpcji i akumulacji dóbr. Nauczanie Ewangelii jest w tym względzie bardzo jasne: ten, kto wiele gromadzi, jest ofiarą wielkiej miłości do rzeczy, kieruje nim pasja, która chwyta serce. Dlatego Jezus mówi: „gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje”. Prawdziwy skarb - kontynuuje Jezus - jest tam, gdzie skierowane jest serce. Trzeba pielęgnować serce, sprawiać, by rosło zgodnie z Ewangelią. Słuchane systematycznie i uważnie Słowo Ewangelii musi kształtować nasze działania i nasze uczucia, kształtować styl życia daleki od żądzy posiadania i gromadzenia, jaką Jezus porównuje do rdzy, która niszczy. W tym przypadku rdza bardziej niż zjada rzeczy, zżera serce, uczucia, a nawet sam sens życia. Gromadzenie skarbów w niebie oznacza tymczasem miłowanie Słowa i wprowadzanie Go w życie, pozwolenie, aby prowadził nas plan miłości, który jest nam objawiony, oraz stawanie się sumiennymi i radosnymi robotnikami. To wielkie marzenie Boga dla świata. Niebo to zatem nie tylko odległy cel; niebo to życie z Panem, z braćmi i z ubogimi. Kto spędza życie według wskazań Ewangelii, gromadzi skarby, które pozostaną niezmienne w niebie; nie tylko nikt nie będzie mógł ich ukraść wierzącemu, ale przyniosą obfity owoc.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
