Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 6,7-15
Na modlitwie nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani. Nie bądźcie podobni do nich! Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, wpierw zanim Go poprosicie.
Wy zatem tak się módlcie:
Ojcze nasz, który jesteś w niebie,
niech się święci imię Twoje!
Niech przyjdzie królestwo Twoje; niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie.
Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj;
i przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili;
i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zachowaj od złego!
Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski.
Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jezus napomina swoich uczniów, aby nie marnowali słów na modlitwę. Istota modlitwy polega na całkowitym zaufaniu Bogu, pewności, że On nas nie opuści i że da nam to, czego potrzebujemy. I Jezus uczy tej niezwykłej modlitwy, jaką jest „Ojcze nasz”. Można powiedzieć, że cała modlitwa streszcza się w pierwszym słowie: „Ojcze”, „Abbà” (ojciec). Jezus, wkładając to określenie w nasze usta, dokonuje prawdziwej rewolucji religijnej. Dość powiedzieć, że tradycja żydowska zabrania wspominania imienia Boga. Modlitwa nie „zniża” Boga do nas; raczej podnosi nas do Ojca, „który jest w niebie”. Słuszne jest zatem proszenie, aby wypełniła się Jego wola i aby Jego królestwo wkrótce nadeszło. Druga część modlitwy dotyczy życia codziennego. Jezus zachęca nas, abyśmy prosili o chleb, ten codzienny, abyśmy mogli na własnej skórze doświadczyć konkretu miłości Boga, i to zarówno chleba materialnego, jak i Jego Słowa. Niezbędne dwa bochenki, dwa stoły. I jeden i drugi trzeba obsłużyć, a raczej pomnożyć dla wszystkich. A potem wkłada w nasze usta poważną prośbę: „Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Uznanie siebie za winowajcę przywraca nam prawdziwy wymiar tego, kim jesteśmy przed Bogiem i bliźnim oraz otwiera nasze serce na przeżycie samych uczuć Boga już tu na ziemi.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
