Wspomnienie św. Romualda (†1027), ojca mnichów kamedułów. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Romualda (†1027), ojca mnichów kamedułów.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 6,1-6.16-18
Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie.
Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jezus w dalszym ciągu mówi o sprawiedliwości. Na przykładach, nad którymi zastanawialiśmy się w ostatnich dniach, wyjaśnił, że starożytnym Prawem należy żyć w nowym duchu i odnowionym sercu. Wiary w Pana nie mierzy się zewnętrznym przestrzeganiem praktyk, liczbą wykonywanych gestów ani konsensusem, jaki można uzyskać od ludzi. Wiarę mierzy się nawróceniem serca do Pana. Jezus w tym fragmencie Ewangelii przypomina trzy praktyki religijne, które są bardzo brane pod uwagę: jałmużnę, modlitwę i post. Pragnie jednak podkreślić zaproszenie do wewnętrzności obecnej w tych trzech praktykach, które mają fundamentalne znaczenie w życiu wierzącego. Trzeba je jednak dogłębnie przeżyć. Jałmużna, z której dziś niestety niektórzy chrześcijanie nawet się wyśmiewają, nie jest jedynie gestem zadośćuczynienia wobec potrzebujących. Jałmużna wymaga zaangażowania serca z ubogimi. Trzeba ich dotykać, wzywać po imieniu, interesować się nimi, słowem kochać, bo sam Chrystus jest w nich obecny. Na tym polega duchowość jałmużny. I to właśnie Bóg widzi w ukryciu, to znaczy w głębi. Nawet modlitwa nie polega na zewnętrzności obrzędów, ale przede wszystkim na zrobieniu w sercu miejsca na Słowo Boże. To jest ta wewnętrzność, którą Bóg widzi i która Mu się podoba. Podobnie w przypadku postu. Nie chodzi tu o zewnętrzny charakter praktyki, ale o wewnętrzną walkę, która jest niezbędna, aby zmniejszyć nasz egocentryzm - oto cel postu - wzrost w nas przestrzeni na przyjęcie Pana.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
