Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 5,20-26
Bo powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.
Słyszeliście, że powiedziano przodkom: Nie zabijaj!; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: Raka, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: "Bezbożniku", podlega karze piekła ognistego. Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przez ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim! Potem przyjdź i dar swój ofiaruj! Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie podał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę, powiadam ci: nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni grosz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Sprawiedliwość Boża jest zbawieniem, a nie potępieniem, jest miłością bez granic, nie dzieli się na równe części, jak sprawiedliwość ludzka. Ten nowy sposób postrzegania sprawiedliwości jest warunkiem wejścia do Królestwa Niebieskiego. Jezus nie proponuje nowego studium przypadku ani nowej praktyki prawnej, ale raczej nowy sposób rozumienia relacji między ludźmi: to miłość czyni ich wytrwałymi, mocnymi i skutecznymi. W tej miłości wypełnia się prawo i sprawiedliwość. Musimy przejść od negatywnego nakazu do pozytywności miłości, która nie oczekuje wzajemności. Dla Jezusa, podobnie jak dla Jego uczniów, wrogowie nie istnieją. Wolna miłość, bez wymogu wzajemności, jest kulminacją Prawa i jego przestrzegania. Ma tak wielką wartość, że w przypadku jej braku wymaga również przerwania najwyższego aktu kultu. „Miłosierdzie” jest warte więcej niż „poświęcenie”. Uwielbienie jako relacja z Bogiem nie może ignorować relacji miłości z ludźmi, zwłaszcza z ubogimi. Jest to specyficzny wymiar Ewangelii, którego nigdy nie należy ignorować. Następnie Jezus podaje przykład długu, który należy pokryć, lub kredytu, jaki należy uzyskać. Prowadzi do osiągnięcia porozumienia bez konieczności uciekania się do mediacji sędziowskiej. W życiu wspólnoty uczniów powinno panować braterstwo i miłość do innych. Dobrze wie, że należy odeprzeć instynkt egocentryczny, który nieustannie popycha do zaspokajania przede wszystkim własnego „ego”, do wysuwania na pierwszy plan własnych interesów, co prowadzi do rozpadu więzi braterskich. Jezus wzywa nas do krzewienia miłości do innych i do dania przestrzeni prymatowi pojednania nad obojętnością i konfliktem.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
