Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 5,17-19
Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę. bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Nowość Ewangelii nie oznacza zerwania z biblijną tradycją Starego Testamentu. Wręcz przeciwnie, Jezus wyraźnie stwierdza, że przyszedł, aby wypełnić przymierze, które Bóg zawarł ze swoim ludem i które znajduje swoje skodyfikowanie w Prawie i Prorokach. Cała historia miłości, którą Bóg utkał ze swoim ludem, od Abrahama do Jana Chrzciciela, znajduje swoje wypełnienie, pełną realizację w Jezusie. Ta miłość, która popychała samego Boga, aby zstąpił, aby wyzwolić swój lud z niewoli egipskiej, aby towarzyszyć mu w długiej wędrówce przez pustynię i w następnych stuleciach, osiągnęła swoje spełnienie w Jezusie. W każdym słowie Pisma Świętego jest Boża iskra. Dlatego nie można go zatracić. I za każdym razem, gdy coś zostaje utracone, ta iskra znika wraz z nią. Dlatego Jezus mówi: „Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie”. Przychodzi mi na myśl zalecenie Franciszka z Asyżu dla swoich braci, aby zbierali każdy najmniejszy kawałek pergaminu, który spadnie na ziemię: „Może zawierać kilka słów Ewangelii” - powiedział. I dalej Jezus dodaje: ?Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych... ten będzie najmniejszy w Królestwie Niebieskim?. Jezus prosi, aby całe Pismo zostało przyjęte i stało się światłem dla wierzących. Uczeń, naśladując mistrza, musi także w życiu codziennym realizować to, co jest napisane w Piśmie Świętym. A serce kart biblijnych, nić, która je wszystkie spaja, możemy streścić w wezwaniu, które Jezus wypowiada na końcu mowy: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”. A doskonałość jest miłością.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
