Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Łukasza 19,45-48
Potem wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać sprzedających w niej. Mówił do nich: «Napisane jest: Mój dom będzie domem modlitwy, a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców».
I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jezus wszedłszy do świętego miasta, skierował się w stronę świątyni. W tych murach znajdowało się serce Jerozolimy, miejsce obecności Boga, w którym dopełniła się wiara i historia Izraela. Ale wtedy duch świata, zainteresowany zyskiem i bogactwem materialnym, wdarł się także do przestrzeni poświęconej Bogu i modlitwie. Dom ten naprawdę przekształcił się w rynek, miejsce handlu oraz kupna i sprzedaży. Można powiedzieć, że świątynia stała się symbolem kondycji świata: miejscem także niewolnikiem materializmu, życia rozumianego jako rynek, jako wymiana dóbr. Dla wielu, nawet dzisiaj, w życiu liczy się kupowanie i sprzedawanie, kupowanie i konsumowanie. I nic więcej. Wydaje się, że wymiar bezinteresowności w życiu zniknął, a wręcz został wyrzucony. Prawo rynku stało się nową religią ze swoimi świątyniami, obrzędami i ołtarzami, na których można wszystko składać w ofierze. Jezus, zły na to podłe i skandaliczne widowisko, przegania sprzedawców, krzycząc: „Mój dom będzie domem modlitwy”. Jedyną prawdziwą rzeczywistością, jedyną, która ma pełne miejsce w społeczeństwie, jest bezinteresowna miłość do Boga oraz do braci i sióstr, która staje się przestrzenią dla prawdziwej obecności Boga w każdym mieście. Przestrzeń dla Boga musi być uczyniona w sercu. Jezus wypędza sprzedawców ze świątyni, a także wypędza materialistycznego ducha obecnego w naszych sercach. I ponownie głosi nam Ewangelię. Ewangelista pisze, że od tego momentu Jezus pozostaje w świątyni i zaczyna głosić Ewangelię każdego dnia. To miejsce - i mamy nadzieję, że tak samo będzie z naszymi sercami - ponownie staje się sanktuarium miłosierdzia i miłości.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
