Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ezechiela 36,23-28
Chcę uświęcić wielkie imię moje, które zbezczeszczone jest pośród ludów, zbezczeszczone przez was pośród nich, i poznają ludy, że Ja jestem Pan - wyrocznia Pana Boga - gdy okażę się Świętym względem was przed ich oczami. Zabiorę was spośród ludów, zbiorę was ze wszystkich krajów i przyprowadzę was z powrotem do waszego kraju, pokropię was czystą wodą, abyście się stali czystymi, i oczyszczę was od wszelkiej zmazy i od wszystkich waszych bożków. I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała. Ducha mojego chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań, i według nich postępowali. Wtedy będziecie mieszkać w kraju, który dałem waszym przodkom, i będziecie moim ludem, a Ja będę waszym Bogiem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Prorok przytacza słowa Boga do swego ludu: „Chcę uświęcić wielkie imię moje, które zbezczeszczone jest pośród ludów, zbezczeszczone przez was pośród nich”. Grzeszne zachowanie Izraela, które angażuje także samego Boga, ma na celu zbezczeszczenie i splamienie Go. Sam Bóg interweniuje, oczyszczając Izrael i czyniąc go świadkiem świętości Boga i Jego imienia. W Ojcze Nasz Jezus uczy się mówić: „Niech będzie błogosławione Twoje imię”. Uświęcanie imienia Boga oznacza wzięcie udziału w jego świętości, wejście do wspólnoty z Nim, jako że jest wszechmocnym i miłosiernym Panem. Bóg pragnie uczynić nas uczestnikami Jego świętości, która nie jest jednocześnie rozłąką, bo jest inny od nas, ale jednocześnie jest komunią życia i miłości. Wykonuje pewne gesty, które wskazują tą chęć Boga dla swojego rozproszonego ludu, pozbawionego daru ziemi, znaku przymierza z Bogiem. „Zabiorę was spośród ludów, zabiorę was ze wszystkich krajów i przyprowadzę was z powrotem”: oto pierwszy gest miłości Boga, gromadzenie z rozproszenia, rekonstrukcja rozproszonego ludu w jedność. „Pokropię was czystą wodą, abyście stali się czystymi”: spotkanie z Panem czyni lud i oczyszcza z grzechu, który oddziela od Boga i braci. Aż w końcu: „I dam wam serca nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, zabiorę wam serca kamienne, a dam wam serca z ciała”. Potrzebujemy być oczyszczeni z myśli, uczuć, z naszych uczynków, ponieważ czasami nawet nasze serce może stać się kamieniem, twardym w obliczu innych, a przede wszystkim pośród bólu, cierpienia, biednych. Pan poprzez swoje Słowo daje nam serce z ciała, serce takie jak Jego zdolne do współczucia i miłosierdzia.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
